Salsa

Jaja, mijn heupen beginnen, dankzij de salsalessen die ik sinds begin mei volg, al aardig soepeler te worden. Afgelopen dinsdag moesten Sarah, Jan en ik zonder dat we het wisten al afdansen (het afdansen zou vandaag plaatsvinden) en zijn we officieel door naar de semi-gevorderdengroep. Vanaf nu gaat het allemaal nog leuker -en moeilijker- worden, met nog mooiere draaien en nog soepelere heupen. Het is alleen jammer dat ik deze cursus niet helemaal kan afmaken omdat ik dan alweer terug ga naar Nederland, maar wie weet lukt het om eerder het felbegeerde certificaat binnen te halen...

Regen, White Beach en Hakim

Nog precies een maand en dan sta ik alweer op Schiphol, de tijd gaat echt snel nu.Dit is namelijk alweer de laatste week dat ik stageloop op de binnenlandredactie. Vanaf maandag wissel ik namelijk met Suzanne en ga ik nog drie weken naar de cultuurredactie en gaat zij nog drie weken naar de binnenlandredactie. Het zal wel even wennen worden om in de andere ruimte te zitten, maar ik denk dat ik me daar ook prima ga vermaken.

Afgelopen vrijdag begon het weekend met superveel regen, wat betekende ondergelopen straten, verkeersopstoppingen en natte voeten. Het is jammer dat ik nu geen camera meer heb, anders had ik echt heel wat foto’s geschoten zodat jullie konden zien wat voor chaos het op dat moment in de stad is. Op het moment dat ik dit stukje typ, staat de Malebatrumstraat (straat van de redactie) helemaal blank. Dat wordt zometeen nog eventjes kijken hoe we thuis komen, want fietsen dat doe ik dus nu echt niet!

Het weekend konden we gelukkig genieten van de zon. Dat hebben we zondag dan ook goed gedaan door een bezoek te brengen aan White Beach, een kunstmatig aangelegd stukje strand aan de Suriname rivier, vlakbij Domburg. Je hebt hier echt een vakantiegevoel met alle leuke hutjes met palmbladeren als dakbedekking. Sarah, Paulien en ik hebben aan het einde van de dag nog even een gespeed op de speedboot van mensen die daar toevallig ook waren. Het was niet superlang, maar wel supergaaf om over die Surinamerivier te ´vliegen´.
Het begon jammergenoeg tegen het einde van de dag behoorlijk regenen en onweren, maar ach, we waren toch al nat, dus zo erg was dat ook weer niet.

Zaterdag moest Suzanne voor de krant naar een torimiddag, waar ook Hakim van Sesamstraat was! Echt geweldig om die man in het echt aan het werk te zien. Het blijft mooi om naar te kijken. Een geslaagde middag!

De foto´s zijn hopelijk morgen te vinden in mijn fotoalbum.

Regen

Na een dik half uur wachten zijn we toch maar door de regen gaan fietsen. En ach, een buitje is op zijn tijd best lekker.

Update

Als het goed is zijn de internetproblemen van de afgelopen weken voorbij en kan ik weer optimaal gebruikmaken van het internet. In elk geval volgt nu even een update.

Mijn stage bij de Ware Tijd is nog steeds leuk. Hoewel ik het naar mijn Hollandse begrippen soms erg rustig vind. Toch kan ik er bijna dagelijks op uit voor een item. Zo heb ik in de afgelopen weken president Ronald Venetiaan en zijn vrouw ontmoet bij een item over Wereld Rode Kruisdag, kwam gisteren Brunswijk mij de hand schudden nadat zijn voetbalploeg gewonnen had in Moengo en heb ik vooral over wisselend onderwerpen geschreven. Huldigingen, uitreiking van oorkonders, donaties aan tehuizen en vooral veel over "dag van de ..." (vroedvrouw, verpleging, familie, telecommunicatie).
O ja, op de voorpagina staan is haast al geen bijzonderheid meer, want ik heb nu al een aantal keer mogen meemaken dat mijn artikel de voorpagina bereikt, en echt zo bijzonder is dat nieuws niet.

Schildpadden kijken en eventjes naar Europa

Was ik vorige week nog dolfijnen aan het spotten, dit weekend waren de schildpadden aan de beurt. Samen met Sarah, Amber en Suzanne ben ik naar Galibi geweest om te kijken hoe de schildpadden ´s nachts aan land komen om hun eieren te leggen. In totaal heb ik er drie gezien. De ´green turtle´ en twee lederschildpadden. En wat waren laatstgenoemde groot! En dan waren dit zelfs nog de kleinere exemplaren. De sporen die de lederschilpad achterlaat als ze het strand opgaat om haar eieren te leggen, is zo groot als een trekkerspoor – het leggen van de eieren duurt gemiddeld twee uur. De schildpad graaft eerst een gat van ongeveer 1,5 meter, daarna begint het leggen en wordt het gat weer toegedekt met het zand. Het graven van het gat hebben wij niet gezien, wel het leggen van de eieren, het toedekken met zand en vervolgens het terugkeren de zee in. Een mooi gezicht. Toch heb ik er wisselende gevoelens bij. De dieren worden namelijk door de vele toeristengroepen gestoord. Sommige touroperators laten de toeristen namelijk de schildpad aanraken. Gelukkig wist onze gids wel goed wat wel en niet kan en wordt er toezicht gehouden door Stinasu (soort bosbeheer).

Busrit naar Albina
Het avontuur van deze trip begon al op de vroege vrijdagochtend wanneer we de bus nemen naar Albina. Om een plekje te bemachtigen in deze bus is het niet voldoende om op tijd aanwezig te zijn, het is letterlijk vechten om een plekje. Wanneer de bus aankomt rijden (de deur staat open) springen de mensen er al in. En dat terwijl de bus nog rijdt en de passagiers die in de bus zitten er nog uitmoeten. Amber en ik hadden de pech dat we op een plekje gingen zitten waar al twee Surinaamse vrouwen zaten. Hoewel daar niks van te zien was, hooguit een paraplu hangend aan een stoel. Een van de vrouwen was zo irritant dat ze met haar dikke lijf bovenop Amber haar schoot ging zitten, wat een grote discussie tot gevolg had en er voor zorgde dat Amber en ik uiteindelijk helemaal voor in de bus kwamen te zitten. Achteraf gezien helemaal niet verkeerd. Zeker niet als je kijkt naar Suzanne die tussen twee stoelen moest zien te blijven hangen.
De rit zelf waren de mensen weer helemaal gekalmeerd en konden we rustig vier uur hobbelen over de slechte weg naar Albina (helemaal in het oosten van Suriname).

11 mei: Albina
Albina, een kleine plaats, maar met vele mensen op straat waarvan een groot gedeelte een poging waagt om jou zo ver te krijgen om met de boot naar St. Laurent du Maroni (Frans-Guyana) te gaan. Wij hadden de oversteek al op de agenda staan voor de zaterdagochtend, dus aan ons konden ze geen extra geld verdienen.
In Albina zelf was niet echt superveel te beleven. Beter gezegd niks, een enkele winkel, een klein marktje, een paar eethuisjes en een vliegveldje (grasveld met rood vlaggetje). Maar ik moet wel toegeven dat mijn oordeel wordt beinvloed door de grote regenbuien. Daardoor lijkt alles nog kleiner en somberder. ’s Avonds klaarde het weer gelukkig op en en konden we toch nog even rondlopen langs de ‘Waterkant’ onderweg kwamen we boeroe Gerard (een goede vriend van collega Hugo den Boer, woonachtig in Albina) nog tegen. Het eerste wat hij vroeg was: “Wie van jullie is Maaike?” Ehm ik, hoezo? En toen bleek dat ze in Albina zitten te gissen of ik familie ben van collega Hugo den Boer. En ja ‘de’ verschilt niet veel van ‘den’...

12 mei: St. Laurent du Maroni; Frans-Guyana en Galibi
Ben je helemaal aan de andere kant van de wereld, hoef je nog geen eens een kwartier te varen om op Europees grondgebied te staan. Met een bootje hebben we ’s ochtends vroeg vanaf Albina de oversteek gemaakt naar St.Laurent du Maroni (Frans-Guyana). ‘Klein Parijs’ wordt het door de plaatstelijke vvv genoemd. Daar ben ik het niet helemaal mee eens. Maar mooi is het wel. Goed geasfalteerde wegen, andere huizen, verkeersbordjes, veel franse auto’s, de franse taal en natuurlijk de stokbroden! Heerlijk.
Na het bezoekje aan Europa zijn we aan het einde van de ochtend door George van ecotours opgepikt om door te varen naar Galibi. Een indianendorp met ongeveer 800 inwoners aan de Marowijnerivier dat door een ruzie is opgesplitst in tweeen: Christiankondre en Langemankondre. Wij zaten in Langemankondre. In Galibi waan je je op de carabien. Prachtig al die palmbomen, de zee, de bootjes die in het water dobberen, het zonnetje, de huisjes en de mensen. Het plaatsje beschikt trouwens onder andere over vier kerken, een basisschool, een supermarktje en een eigen radiostation met elke avond een uitzending.
Na overdag lekker zwemmen en zonnen zijn we ’s avonds tegen elf uur met de boot naar het natuurreservaat Galibi gevaren waar je de schildpadden kunt bekijken. Leuk om mee te maken. Maar het allermooiste was toch wel het in het donker varen in een bootje onder een prachtige sterrenhemel. Werkelijkwaar, zoveel heldere sterren heb ik nog nooit gezien. Als diamantjes die schitteren in de nacht.

13 mei: Galibi - Albina – Paramaribo
Helaas alweer tijd om terug te keren richting Paramaribo. Maar eerst nog een tussenstop in Albina bij collega Hugo om boerenkool te eten. Na het bezoekje besloten we terug te gaan met een particuliere bus ipv de bussen van het staatsbedrijf. We waren nu wel duurder uit, maar het was velen malen sneller en het zat een stuk comfortabeler.

Dolfijnen spotten

Zoals jullie ondertussen al vaker hebben kunnen lezen, hebben we regelmatig te kampen met wateroverlast. Ook voor afgelopen weekend was de weersverwachting slecht. “We krijgen weer hetzelfde slechte weer als afgelopen weekend,”aldus vele Surinamers die we spraken. Maar omdat wij dat slechte weer toch een beetje zat zijn en geen zin hebben om weer een weekend in het water te laten vallen, besloten we afgelopen zaterdag toch alvast een bootje te regelen om op zondag dolfijnen te gaan spotten. De zaterdag viel het weer namelijk ook reuze mee, volop zon met af en toe een buitje.

Dus daar gaan we! Met een bootje zijn we – Sarah, Amber, Suzanne & ik – rond 9.15 uur vertrokken vanaf Leonsberg de Surinamerivier op. Al veel sneller dan verwacht ging de bootjesman rustiger varen zodat we op zoek konden gaan naar de dolfijnen. En inderdaad we zagen dolfijnen! Erg leuk om te zien, alleen jammer dat ze nog op een redelijke afstand bleven. Het leek mij wel mooi als ze over de boot heen zouden springen ;-) zoals Flipper, maar helaas dat is alleen in films. Het was er in elk geval niet minder mooi om. Na de dolfijnenspotplek gezien te hebben, zijn we doorgevaren naar Braamspunt. Bij dit uitstekende stukje land mondt de Surinamerivier uit in de Atlantische Oceaan.

De bootsman heeft ons hier gedumpt en je waant je er – als je de vissers, het afval en de in elkaar geknutselde hutjes wegdenkt – op een onbewoond stukje eiland. Wat een rust. Een heel stuk strand voor ons alleen, lekker rustig kunnen zwemmen en een heerlijk (maar verbrandend) zonnetje boven ons hoofd, althans de ochtend. Tegen de middag begonnen de donkere wolken steeds dreigender te worden en besloten we terug te varen om te gaan lunchen in Nieuw-Amsterdam. Tijdens de terugtocht in onze overdekte korjaal begon het inderdaad te regenen, en niet zo’n beetje ook. Met een dekzeil moesten we zorgen dat we niet alsnog nat werden van de regen die zijwaarts de boot in kon. Gelukkig kwamen we droog aan in Nieuw-Amsterdam en was het weer ondertussen aardig opgeknapt. In een warung hebben we bami gegeten en daarna zijn we teruggekeerd naar Leonsberg. Het was een gezellig dagje weg en ik ben superblij dat we toch gegaan zijn ondanks de slechte weersverwachtingen!

Dag van de Arbeid

Op 1 mei wordt in Suriname de Dag van de Arbeid gevierd. Dat betekende voor mij lekker een dagje vrij. Uitslapen, naar een inheemse markt waar sieraden, eten en schaafijs werden verkocht, hangen in de hangmat en ´s avonds naar de Waterkant en het Onafhankelijkheidsplein om te genieten van enkele optredens. Heerlijke Surinaamse muziek. Helaas was rond 23.00 uur alles alweer afgelopen en stroomde de stad leeg. Maar ik heb toch mooi weer wat Surinaamse cultuur kunnen opsnuiven.

Er staan enkele nieuwe foto´s in de verzamelmap (zie fotoalbum)

Bootje?

De regentijd is losgebarsten. En dat is goed te merken. Straten staan blank, scholen die zijn gesloten doordat het water op sommige plekken een halve meter hoog staat en een grote verkeerschaos in de stad. Op de plek waar ik woon is de wateroverlast gelukkig niet zo erg, hooguit een soppig grasveld, een volgelopen sloot en grote plassen water. Zaterdagochtend keek ik dan ook vol ongeloof naar de beelden op tv van plekken waar het water dus echt zo hoog stond. Suzanne en ik keken elkaar verbaasd aan met de vraag 'is dat van vandaag?' bij ons was het immers 'droog'. Maar inderdaad het was van die dag.
's Avonds zagen we het water met eigen ogen, toen we een bezoek gingen brengen aan de film. Tot aan de kuiten liepen we door het water, wat op zich nog niet eens zo heel hoog is, vergeleken met wat we eerder die week hadden gezien.
Op de terugweg besloten we de taxi te nemen, mooi droog dachten we. Dus niet, zelfs in de taxi zat ik tot aan mijn enkels in het water!!! Het kostte de chauffeur, net als veel andere auto's, dan ook veel moeite om door het water te komen. Gelukkig hebben we de eindstreep gehaald.

(foto van mede-stagiaire Sarah)

De wateroverlast is een groot probleem voor Suriname. Er zijn gemalen aangelegd, maar deze werken niet door het vele afval. Afval wordt hier gewoon op straat gegooid. Ondertussen ben ik er redelijk achter welke straten bij een klein beetje regen meteen blank staan, hierdoor kan ik de aankoop van een bootje gelukkig nog even uitstellen ;-)