Schildpadden kijken en eventjes naar Europa

Was ik vorige week nog dolfijnen aan het spotten, dit weekend waren de schildpadden aan de beurt. Samen met Sarah, Amber en Suzanne ben ik naar Galibi geweest om te kijken hoe de schildpadden ´s nachts aan land komen om hun eieren te leggen. In totaal heb ik er drie gezien. De ´green turtle´ en twee lederschildpadden. En wat waren laatstgenoemde groot! En dan waren dit zelfs nog de kleinere exemplaren. De sporen die de lederschilpad achterlaat als ze het strand opgaat om haar eieren te leggen, is zo groot als een trekkerspoor – het leggen van de eieren duurt gemiddeld twee uur. De schildpad graaft eerst een gat van ongeveer 1,5 meter, daarna begint het leggen en wordt het gat weer toegedekt met het zand. Het graven van het gat hebben wij niet gezien, wel het leggen van de eieren, het toedekken met zand en vervolgens het terugkeren de zee in. Een mooi gezicht. Toch heb ik er wisselende gevoelens bij. De dieren worden namelijk door de vele toeristengroepen gestoord. Sommige touroperators laten de toeristen namelijk de schildpad aanraken. Gelukkig wist onze gids wel goed wat wel en niet kan en wordt er toezicht gehouden door Stinasu (soort bosbeheer).

Busrit naar Albina
Het avontuur van deze trip begon al op de vroege vrijdagochtend wanneer we de bus nemen naar Albina. Om een plekje te bemachtigen in deze bus is het niet voldoende om op tijd aanwezig te zijn, het is letterlijk vechten om een plekje. Wanneer de bus aankomt rijden (de deur staat open) springen de mensen er al in. En dat terwijl de bus nog rijdt en de passagiers die in de bus zitten er nog uitmoeten. Amber en ik hadden de pech dat we op een plekje gingen zitten waar al twee Surinaamse vrouwen zaten. Hoewel daar niks van te zien was, hooguit een paraplu hangend aan een stoel. Een van de vrouwen was zo irritant dat ze met haar dikke lijf bovenop Amber haar schoot ging zitten, wat een grote discussie tot gevolg had en er voor zorgde dat Amber en ik uiteindelijk helemaal voor in de bus kwamen te zitten. Achteraf gezien helemaal niet verkeerd. Zeker niet als je kijkt naar Suzanne die tussen twee stoelen moest zien te blijven hangen.
De rit zelf waren de mensen weer helemaal gekalmeerd en konden we rustig vier uur hobbelen over de slechte weg naar Albina (helemaal in het oosten van Suriname).

11 mei: Albina
Albina, een kleine plaats, maar met vele mensen op straat waarvan een groot gedeelte een poging waagt om jou zo ver te krijgen om met de boot naar St. Laurent du Maroni (Frans-Guyana) te gaan. Wij hadden de oversteek al op de agenda staan voor de zaterdagochtend, dus aan ons konden ze geen extra geld verdienen.
In Albina zelf was niet echt superveel te beleven. Beter gezegd niks, een enkele winkel, een klein marktje, een paar eethuisjes en een vliegveldje (grasveld met rood vlaggetje). Maar ik moet wel toegeven dat mijn oordeel wordt beinvloed door de grote regenbuien. Daardoor lijkt alles nog kleiner en somberder. ’s Avonds klaarde het weer gelukkig op en en konden we toch nog even rondlopen langs de ‘Waterkant’ onderweg kwamen we boeroe Gerard (een goede vriend van collega Hugo den Boer, woonachtig in Albina) nog tegen. Het eerste wat hij vroeg was: “Wie van jullie is Maaike?” Ehm ik, hoezo? En toen bleek dat ze in Albina zitten te gissen of ik familie ben van collega Hugo den Boer. En ja ‘de’ verschilt niet veel van ‘den’...

12 mei: St. Laurent du Maroni; Frans-Guyana en Galibi
Ben je helemaal aan de andere kant van de wereld, hoef je nog geen eens een kwartier te varen om op Europees grondgebied te staan. Met een bootje hebben we ’s ochtends vroeg vanaf Albina de oversteek gemaakt naar St.Laurent du Maroni (Frans-Guyana). ‘Klein Parijs’ wordt het door de plaatstelijke vvv genoemd. Daar ben ik het niet helemaal mee eens. Maar mooi is het wel. Goed geasfalteerde wegen, andere huizen, verkeersbordjes, veel franse auto’s, de franse taal en natuurlijk de stokbroden! Heerlijk.
Na het bezoekje aan Europa zijn we aan het einde van de ochtend door George van ecotours opgepikt om door te varen naar Galibi. Een indianendorp met ongeveer 800 inwoners aan de Marowijnerivier dat door een ruzie is opgesplitst in tweeen: Christiankondre en Langemankondre. Wij zaten in Langemankondre. In Galibi waan je je op de carabien. Prachtig al die palmbomen, de zee, de bootjes die in het water dobberen, het zonnetje, de huisjes en de mensen. Het plaatsje beschikt trouwens onder andere over vier kerken, een basisschool, een supermarktje en een eigen radiostation met elke avond een uitzending.
Na overdag lekker zwemmen en zonnen zijn we ’s avonds tegen elf uur met de boot naar het natuurreservaat Galibi gevaren waar je de schildpadden kunt bekijken. Leuk om mee te maken. Maar het allermooiste was toch wel het in het donker varen in een bootje onder een prachtige sterrenhemel. Werkelijkwaar, zoveel heldere sterren heb ik nog nooit gezien. Als diamantjes die schitteren in de nacht.

13 mei: Galibi - Albina – Paramaribo
Helaas alweer tijd om terug te keren richting Paramaribo. Maar eerst nog een tussenstop in Albina bij collega Hugo om boerenkool te eten. Na het bezoekje besloten we terug te gaan met een particuliere bus ipv de bussen van het staatsbedrijf. We waren nu wel duurder uit, maar het was velen malen sneller en het zat een stuk comfortabeler.