Dag 2 Wachten

De eerste echte dag in Suriname bestond vooral uit wachten. En wachten duurt lang. Met onze verhuurster hadden wij afgesproken dat zij langs zou komen om ’s ochtends een extra bed te brengen. Suzanne en ik hadden voor ons zelf afgesproken dat wij uiterlijk tot twaalf uur zouden gaan wachten. Het was toen een uur of 9 ’s ochtends. De verhuurster kwam ons tegen 11.00 uur vertellen dat het bed over een uur tot anderhalf uur gebracht zou worden. Het werd uiteindelijk half twee tot dat dan toch eindelijk ons bed kwam. Nadat het bed stond, konden we dan eindelijk richting het centrum van Paramaribo om fietsen te regelen.

Vanaf de wijk waar wij zitten is het nog een aardige tour om in het centrum te komen. Bijna nergens is bewegwijzering te vinden en ook bushaltes zijn amper aangegeven. In Suriname werkt het totaal anders. Je gaat aan de kant van een wat grotere weg net zo lang wachten totdat er een busje komt. Dan is het een kwestie van je hand opsteken en maar hopen dat ze stoppen en dat je mee kunt. In de busjes zelf zijn in het midden van het gangpad op klapbare stoeltjes dus als iemand die achterin zit eruit wil, moet iedereen die midden in zit eerst uit het busje voordat jij er uit kunt. Best grappig om zo te zien, maar het kost wel allemaal extra tijd. In het centrum aangekomen zijn we ondermeer langs de Waterkant gelopen, hebben we onze eerste blikken kunnen werpen op de Palmentuin, op de Drs. J.A. Wijdenbosch brug, Fort Zeelandia en op het onafhankelijkheidsplein. De fietsen hebben we nog niet, na bijna een uur bij Cardy (fietsenverhuur) gezeten te hebben, concludeerde de verhuurster dat het toch nog wel even zou duren voordat haar man zou komen en dat we morgen maar terug moeten komen. Dus straks gaan we opnieuw achter de fietsen aan.