Nederland

Alweer bijna een week terug uit Suriname. Een week vol feestelijkheden; op woensdag heb ik mijn diploma opgehaald en op donderdag was mijn welkomst/geslaagdenfeestje! Maar ook een week om te acclimatiseren, want het is hier nog steeds wennen.

De bomen zijn klein, de wegen vlak, het verkeer is rechts, het tempo ligt hoger (mijn looptempo nog laag...), het is hier kouder, de roti smaakt anders, nergens meer getoeter en gepsst, de regenbuien zijn minder heftig, nergens zijn kamervriendjes (salamandertjes) en zelfs het gekwaak van de padden is afwezig, de wc´s spoelen automatisch door (in Suriname moet je dit soms met een emmertje water doen), geen lekkere salsamuziek meer, de parbo en borgoe ontbreken en het hangmateren is hier toch anders...

Ik denk/ben bang dat ik over een tijdje mijn rustige Surinaamse tempo, weer verruild heb voor het westerse gehaast.

Terug in Nederland

Na een vlucht van bijna negen uur stond ik tegen zes uur in de ochtend weer op Nederlandse bodem, waar mijn ouders en broer mij stonden op te wachten. En ik moet zeggen, ik vind het hier best frisjes.
Waarschijnlijk heb ik nog wel een tijdje nodig om weer te acclimatiseren, want de verschillen tussen de beiden landen zijn nog best groot. Neem alleen al de natuur; geen jungle meer met gigantisch hoge bomen, brulapen, ara's, slangen, vogelspinnen en ander natuurschoon; geen koloniale panden meer, geen avontuurlijke tripjes meer richting het binnenland of gewoon relaxen aan een van de Surinaamse rivieren en de 'no spang'-mentaliteit gaat helaas weer plaats maken voor iets anders...
...ik ga in elk geval lekker nagenieten van mijn verblijf in Suriname.

En mensen erg leuk dat jullie telkens trouw mijn blog hebben gelezen en bedankt voor de reacties! Deze week plaats ik sowieso nog een aantal foto's en volgen er nog posts over mijn diplomauitreiking (27 juni) en mijn welkomst/geslaagdenfeest (28 juni).

De allerlaatste update vanuit Suriname

Ik kon het niet laten om toch nog eventjes snel achter de pc te kruipen toen ik in de buurt van De Ware Tijd liep. Dus nu dan toch echt het laatste bericht vanuit Suriname.

Zoals jullie al konden lezen, zijn we donderdagavond als afsluiting van de stageperiode wezen eten bij de Garden of Eden. Samen met Jan, Sarah, Suzanne, chef Bonnie en hoofdredacteur Ricardo hebben we heerlijk Thais gegeten. Het restaurant was super mooi. Binnen straalde het restaurant typische oosterse sferen uit, met een lekkere lougehoek. Het eten zelf is in de tuin van het restaurant, erg mooi, we zaten in een hutje en als groep heb je geen last van andere gasten. Een super plek! En inderdaad de baas betaalde ;-)
Als cadeautje hebben we van directeur Steve een Surinaamse vlag en een pen van De Ware Tijd ontvangen.

Salsa
Donderdagavond moest ik afdansen en ik ben geslaagd voor mijn semi-gevorderden. Het certificaat heb ik vrijdagavond opgehaald, maar dat ging niet zomaar. Ik moest eerst nog eventjes een showtje geven van dertig seconden, solo, zonder partner, dus dat was wat minder. Scheelt het was voor een groep basiscursisten ;-) Gelukkig kreeg ik naar afloop applaus en als cadeautje nog een waaier. Een topavond in elk geval.

O ja, mijn tas is zo goed als ingepakt. Zelfs mijn klamboe dus ik hoop dat ik niet de allerlaatste nacht als nog wordt lek geprikt...

De volgende update volgt vanuit standplaats Grolloo

Suriname...

En het einde van het avontuur in Suriname is nu dan toch echt in zicht.

Vandaag hadden Suzanne en ik onze laatste stagedag. Een raar idee om, na drie maanden bij de Ware Tijd rond te hebben gelopen, hier niet meer terug te komen. Ik heb in elk geval genoten. Vanavond hebben we ter afsluiting van onze stageperiode nog een etentje bij het duurste restaurant in Suriname, op kosten van de baas, althans dat is ons wijs gemaakt en daarna is het echt einde stage bij de Ware Tijd.

Vanavond is ook mijn allerlaatste salsales alweer, hopelijk lukt het mij om vanavond vervroegd af te dansen zodat ik het bewijs heb dat ik een semi-gevorderde salsadanseres ben ;-)

Morgen en overmorgen heb ik nog twee dagen lekker vrij. Tijd om nog de laatste dingetjes te kopen en om mijn tas in te pakken om vervolgens zondag in het vliegtuig naar Nederland te stappen om rond half 6 maandagochtend op Schiphol te staan.

Brownsberg & Isadou

Hallo trouwe bloglezers! Nog een weekje Suriname en dan kom ik jullie weer lastigvallen in Nederland. Maar eerst nog even een update.

Donderdag 14 juni Brownsberg
Precies twee maanden geleden stond ik ook al op de Brownsberg, genietend van het uitzicht over het stuwmeer en lopend naar de Irene- en Leovallen. Dit keer heb ik precies hetzelfde gedaan. En ik moet zeggen de wandeling blijft pittig, maar het blijft mooi die jungle. Onderweg de nodige dieren gezien: een eekhoorn, een slangetje en heel veel kikkers met felgroene strepen. 's Avonds was het gezellig, met een potje ezel en lekker eten van John.

Vrijdag 15 juni Brownsberg & Isadou
's Ochtends werden we wakker gemaakt door gids Errel omdat hij een aantal trompetvogels had gesignaleerd. Erg leuk om te zien. Dit keer had ik trouwens een stuk beter geslapen in de hangmat, allereerst omdat ik mijn eigen hangmat mee had maar ook omdat de deken een stuk warmer was en er een stuk minder snurkers waren, alleen gids John deed nog even een poging om een brulaap na te doen.
Na het ontbijt zijn we naar de Mazaronitop gelopen, vanaf daar heb je een nog mooier uitzicht over het stuwmeer, dat een grote heeft van de provincie Utrecht, en zijn we vervolgens vertrokken naar Atjoni, een plaatsje helemaal ten zuidwesten van het stuwmeer. Dit is de laatste plek die per auto te bereiken is, daarna ben je afhankelijk van vervoer over het water.
Vanaf Atjoni is het nog ongeveer een half uurtje varen naar vakantieoord Isadou. Wij moesten helaas door de regen, dus we kamen zeiknat aan, gelukkig maakte het mooi onderhouden eilandje van ongeveer 40 bij 140 meter veel goed.
's Avonds zijn we nog eventjes op vogelspinnenjacht gegaan en hebben we het spel Ezel gedaan, kaarten verzamelen en als je pech of mazzel had, het is maar hoe je het bekijkt, borgoe drinken.

Zaterdag 16 juni Isadou
Gelukkig scheen de zon vandaag vol uit, wat het eilandje een nog mooiere uitstraling gaf, met de leuke hutjes met daken van palmbladeren.
Deze dag zijn we naar Njun Aurora gegaan, een van de grotere dorpen in het binnenland met 1500 inwoners. Vanaf daar hebben we ongeveer een half uurtje gelopen naar Gunsi, een traditioneel dorp, waar je eerst onder een poortje door moet lopen om de boze geesten achter te laten.
Na het bezoek aan de dorpen zijn we teruggevaren naar Isadou, waar we nog heel eventjes gezommen hebben om vervolgens alweer richting huis te gaan. In Atjoni kwamen we collega Hugo den Boer op zijn huwelijksreis nog tegen, hij was de dag ervoor getrouwd met zijn Annelies. Leuk om ze toch nog eventjes tegen te komen, het huwelijk konden we namelijk door onze trip niet bijwonen.

Jammer genoeg was dit onze laatste trip naar het binnenland alweer. De volgende trip die ik ga maken is die naar huis.

GESLAAGD!!! GESLAAGD!!! GESLAAGD!!!

Het is nu officieel. Ik ben geslaagd voor mijn opleiding journalistiek. Vandaag kreeg ik van mijn stagebegeleider in Nederland te horen dat ik een 7,5 heb voor mijn stage bij de Ware Tijd. Wat dus neerkomt op een 8, aangezien cijfers afgerond worden! Nu kan ik echt mijn papiertje gaan ophalen op 27 juni en dat wordt feesten op donderdag 28 juni. Iedereen is die dag welkom vanaf 16.00 uur aan de Voorstreek. Mocht je mee willen feesten, laat dan wel even weten dat je komt! Hopelijk zie ik jullie allemaal over twee weken!

Survival in Paramaribo 2

Gistermiddag ben ik samen met Sarah en Paulien gaan zwemmen bij VOS. We hadden echt heerlijk weer, dus ik ben weer aardig verkleurd. Nu hopen dat die rode kleur zich snel omzet naar een mooie egale bruine tint, zodat jullie over twee weken zullen zeggen: 'Jeetje! Wat ben jij bruin geworden!' ;-)

De middag zwemmen werd helaas minder leuk afgesloten doordat ik een verontrustende sms kreeg van Suzanne waarin stond dat ze was overvallen. Net als bij mij de vorige keer is de tas afgerukt door jongens op een scooter. Dit keer hebben ze echter iets meer geweld gebruikt, waardoor ze kwam te vallen met haar fiets, ze heeft schaafwonden opgelopen aan haar elleboog en in haar zij. Gelukkig is het niet ernstig, maar schrikken is het wel.
Erg balen is dat we nu helemaal geen fototoestel, usb-stick/mp3-speler, pinpas etc. meer hebben. Ook 1 setje huissleutels zijn we weer kwijt, dus we hebben gisteren gelijk een extra slot gekocht. En vanochtend zijn we langs onze huisbaas gegaan om te vragen of de sloten opnieuw vervangen kunnen worden. Hopelijk wordt dat vandaag nog gedaan, zodat de rest van onze spullen veilig achter slot en grendel liggen.

Hopelijk worden we de laatste twee weken gewoon met rust gelaten en kunnen we lekker genieten van de laatste paar dagen in Suriname. In elk geval hebben we donderdag tot en met zaterdag een tripje op de planning staan. Kunnen we daar in elk geval gaan relaxen!

BBQ

Zaterdagavond was het BBQ-avond aan de Aukalaan. Suus en ik gaven alvast als afsluiting van onze stage, en natuurlijk gewoon omdat we zin hadden in een leuke avond, een feestje. En geslaagd was het zeker, jammer dat een aantal mensen niet konden komen. Maar de sfeer was er niet minder om.
Het eten en drinken was goed, met dank aan Regillio en John, en de muziek knalde de buurt in, dankzij de asociale grote muziekbox - gelukkig hebben we geen klachten gehad van de buren. Kortom een top avond & nacht.
Foto's volgen hopelijk later, wanneer we weer beschikken over een usb-stick.

Stagebeoordeling

En alweer een week om...
Deze week stond voor mij vooral in het teken van het afronden van mijn stage op de binnenlandredactie. Dus stageverslag inleveren en een beoordelingsgesprek houden. En ik kan jullie mededelen dat de binnenlandredactie tevreden over mij was. Ik ben dan ook beoordeeld met een ruim voldoende. Nu nog afwachten hoe ze in Nederland denken over mijn kwaliteiten en daarna mag ik echt gaan juichen en kan ik mijn diploma gaan ophalen!

De eerste week op de cultuurredactie is mij trouwens ook prima bevallen. De sfeer is hier totaal anders. Veel relaxter, dus de laatste twee weken kan ik lekker rustig afbouwen :-)

Vandaag hebben Suzanne en ik Nina Jurna (correspondente voor RTL, oprichtster Fawaka Creations en schrijfster van het boek Standplaats Paramaribo) gesproken. Leuk om te horen hoe het voor een Nederlander is om hier te wonen en vooral om hier als journalist aan het werk te zijn. Vooral Suzanne is aan het denken gezet. Ik vond het vooral een super interessant gesprek!

Suriprofs, dierentuin etc.

Voetbal?!
Ja mensen afgelopen vrijdagavond ben ik geheel vrijwillig samen met Suzanne en Regillio naar een voetbalwedstrijd gaan kijken. En ik kan zeggen, ik vond het nog leuk ook. De Suriprofs speelden in het André Kamperveenstadion hun eerste wedstrijd en wel tegen buurland Frans-Guyana. Het was een matige wedstrijd op een zeiknat veld en er was ook geen voetbalsfeer te vinden zoals je die in de Nederlandse stadions tegenkomt, maar toch, de avond vloog om.
De Suriprofs scoorden de eerste twee doelpunten en precies op het moment dat ik besloot dat ik toch ECHT naar de wc moest, scoorde ook Frans-Guyana nog een doelpunt. De eindstand 2-1.
Paramaribo Zoo
Zaterdagmiddag ben ik samen met Suzanne en Paulien naar Paramaribo Zoo geweest. Groot is de dierentuin niet, maar toch is het leuk om een keer gezien te hebben. Het is trouwens erg jammer om te zien in hoe zulke kleine hokken de dieren leven en dat terwijl er zoveel ruimte is! Zo hebben de dieren amper ruimte om rond te rennen en zitten sommige groepsdieren helemaal alleen in een kooitje. Toch is het goed dat Suriname over een dierentuin beschikt. Ik sprak namelijk een docente van een basisschool in Bigiston (plaatsje in het oosten van Suriname) en zei vertelde mij tijdens een interview dat de kinderen vaak de dieren wel kennen maar niet weten hoe ze echt heten. Tijdens een bezoek komen ze hier achter. De entree voor de dierentuin was trouwens maar 3 srd (0,90 eurocent). Daar kunnen de Nederlandse zoo’s nog eens een voorbeeld aan nemen.

Overbridge
Net als White Beach is Overbridge een kunstmatig aangelegd stukje strand aan de Surinamerivier. Met bijna dezelfde groep (Suzanne, Sarah, Paulien, Regillio en ik) zijn we zondag naar dit ressort gereden en hebben we een pinahutje gehuurd om vervolgens de middag lekker te relaxen. Het weer zat helaas niet helemaal mee. Een enkele bui en helaas geen zon, maar lekker ontspannend was het wel.

Binnenland – cultuur
Vanaf vandaag heb ik de binnenlandredactie verruild voor de cultuurredactie. In totaal zal ik hier nog drie weken stagelopen en daarna op naar Nederland om mijn diploma op te halen. Mits mijn stage goed beoordeeld wordt natuurlijk…

Salsa

Jaja, mijn heupen beginnen, dankzij de salsalessen die ik sinds begin mei volg, al aardig soepeler te worden. Afgelopen dinsdag moesten Sarah, Jan en ik zonder dat we het wisten al afdansen (het afdansen zou vandaag plaatsvinden) en zijn we officieel door naar de semi-gevorderdengroep. Vanaf nu gaat het allemaal nog leuker -en moeilijker- worden, met nog mooiere draaien en nog soepelere heupen. Het is alleen jammer dat ik deze cursus niet helemaal kan afmaken omdat ik dan alweer terug ga naar Nederland, maar wie weet lukt het om eerder het felbegeerde certificaat binnen te halen...

Regen, White Beach en Hakim

Nog precies een maand en dan sta ik alweer op Schiphol, de tijd gaat echt snel nu.Dit is namelijk alweer de laatste week dat ik stageloop op de binnenlandredactie. Vanaf maandag wissel ik namelijk met Suzanne en ga ik nog drie weken naar de cultuurredactie en gaat zij nog drie weken naar de binnenlandredactie. Het zal wel even wennen worden om in de andere ruimte te zitten, maar ik denk dat ik me daar ook prima ga vermaken.

Afgelopen vrijdag begon het weekend met superveel regen, wat betekende ondergelopen straten, verkeersopstoppingen en natte voeten. Het is jammer dat ik nu geen camera meer heb, anders had ik echt heel wat foto’s geschoten zodat jullie konden zien wat voor chaos het op dat moment in de stad is. Op het moment dat ik dit stukje typ, staat de Malebatrumstraat (straat van de redactie) helemaal blank. Dat wordt zometeen nog eventjes kijken hoe we thuis komen, want fietsen dat doe ik dus nu echt niet!

Het weekend konden we gelukkig genieten van de zon. Dat hebben we zondag dan ook goed gedaan door een bezoek te brengen aan White Beach, een kunstmatig aangelegd stukje strand aan de Suriname rivier, vlakbij Domburg. Je hebt hier echt een vakantiegevoel met alle leuke hutjes met palmbladeren als dakbedekking. Sarah, Paulien en ik hebben aan het einde van de dag nog even een gespeed op de speedboot van mensen die daar toevallig ook waren. Het was niet superlang, maar wel supergaaf om over die Surinamerivier te ´vliegen´.
Het begon jammergenoeg tegen het einde van de dag behoorlijk regenen en onweren, maar ach, we waren toch al nat, dus zo erg was dat ook weer niet.

Zaterdag moest Suzanne voor de krant naar een torimiddag, waar ook Hakim van Sesamstraat was! Echt geweldig om die man in het echt aan het werk te zien. Het blijft mooi om naar te kijken. Een geslaagde middag!

De foto´s zijn hopelijk morgen te vinden in mijn fotoalbum.

Regen

Na een dik half uur wachten zijn we toch maar door de regen gaan fietsen. En ach, een buitje is op zijn tijd best lekker.

Update

Als het goed is zijn de internetproblemen van de afgelopen weken voorbij en kan ik weer optimaal gebruikmaken van het internet. In elk geval volgt nu even een update.

Mijn stage bij de Ware Tijd is nog steeds leuk. Hoewel ik het naar mijn Hollandse begrippen soms erg rustig vind. Toch kan ik er bijna dagelijks op uit voor een item. Zo heb ik in de afgelopen weken president Ronald Venetiaan en zijn vrouw ontmoet bij een item over Wereld Rode Kruisdag, kwam gisteren Brunswijk mij de hand schudden nadat zijn voetbalploeg gewonnen had in Moengo en heb ik vooral over wisselend onderwerpen geschreven. Huldigingen, uitreiking van oorkonders, donaties aan tehuizen en vooral veel over "dag van de ..." (vroedvrouw, verpleging, familie, telecommunicatie).
O ja, op de voorpagina staan is haast al geen bijzonderheid meer, want ik heb nu al een aantal keer mogen meemaken dat mijn artikel de voorpagina bereikt, en echt zo bijzonder is dat nieuws niet.

Schildpadden kijken en eventjes naar Europa

Was ik vorige week nog dolfijnen aan het spotten, dit weekend waren de schildpadden aan de beurt. Samen met Sarah, Amber en Suzanne ben ik naar Galibi geweest om te kijken hoe de schildpadden ´s nachts aan land komen om hun eieren te leggen. In totaal heb ik er drie gezien. De ´green turtle´ en twee lederschildpadden. En wat waren laatstgenoemde groot! En dan waren dit zelfs nog de kleinere exemplaren. De sporen die de lederschilpad achterlaat als ze het strand opgaat om haar eieren te leggen, is zo groot als een trekkerspoor – het leggen van de eieren duurt gemiddeld twee uur. De schildpad graaft eerst een gat van ongeveer 1,5 meter, daarna begint het leggen en wordt het gat weer toegedekt met het zand. Het graven van het gat hebben wij niet gezien, wel het leggen van de eieren, het toedekken met zand en vervolgens het terugkeren de zee in. Een mooi gezicht. Toch heb ik er wisselende gevoelens bij. De dieren worden namelijk door de vele toeristengroepen gestoord. Sommige touroperators laten de toeristen namelijk de schildpad aanraken. Gelukkig wist onze gids wel goed wat wel en niet kan en wordt er toezicht gehouden door Stinasu (soort bosbeheer).

Busrit naar Albina
Het avontuur van deze trip begon al op de vroege vrijdagochtend wanneer we de bus nemen naar Albina. Om een plekje te bemachtigen in deze bus is het niet voldoende om op tijd aanwezig te zijn, het is letterlijk vechten om een plekje. Wanneer de bus aankomt rijden (de deur staat open) springen de mensen er al in. En dat terwijl de bus nog rijdt en de passagiers die in de bus zitten er nog uitmoeten. Amber en ik hadden de pech dat we op een plekje gingen zitten waar al twee Surinaamse vrouwen zaten. Hoewel daar niks van te zien was, hooguit een paraplu hangend aan een stoel. Een van de vrouwen was zo irritant dat ze met haar dikke lijf bovenop Amber haar schoot ging zitten, wat een grote discussie tot gevolg had en er voor zorgde dat Amber en ik uiteindelijk helemaal voor in de bus kwamen te zitten. Achteraf gezien helemaal niet verkeerd. Zeker niet als je kijkt naar Suzanne die tussen twee stoelen moest zien te blijven hangen.
De rit zelf waren de mensen weer helemaal gekalmeerd en konden we rustig vier uur hobbelen over de slechte weg naar Albina (helemaal in het oosten van Suriname).

11 mei: Albina
Albina, een kleine plaats, maar met vele mensen op straat waarvan een groot gedeelte een poging waagt om jou zo ver te krijgen om met de boot naar St. Laurent du Maroni (Frans-Guyana) te gaan. Wij hadden de oversteek al op de agenda staan voor de zaterdagochtend, dus aan ons konden ze geen extra geld verdienen.
In Albina zelf was niet echt superveel te beleven. Beter gezegd niks, een enkele winkel, een klein marktje, een paar eethuisjes en een vliegveldje (grasveld met rood vlaggetje). Maar ik moet wel toegeven dat mijn oordeel wordt beinvloed door de grote regenbuien. Daardoor lijkt alles nog kleiner en somberder. ’s Avonds klaarde het weer gelukkig op en en konden we toch nog even rondlopen langs de ‘Waterkant’ onderweg kwamen we boeroe Gerard (een goede vriend van collega Hugo den Boer, woonachtig in Albina) nog tegen. Het eerste wat hij vroeg was: “Wie van jullie is Maaike?” Ehm ik, hoezo? En toen bleek dat ze in Albina zitten te gissen of ik familie ben van collega Hugo den Boer. En ja ‘de’ verschilt niet veel van ‘den’...

12 mei: St. Laurent du Maroni; Frans-Guyana en Galibi
Ben je helemaal aan de andere kant van de wereld, hoef je nog geen eens een kwartier te varen om op Europees grondgebied te staan. Met een bootje hebben we ’s ochtends vroeg vanaf Albina de oversteek gemaakt naar St.Laurent du Maroni (Frans-Guyana). ‘Klein Parijs’ wordt het door de plaatstelijke vvv genoemd. Daar ben ik het niet helemaal mee eens. Maar mooi is het wel. Goed geasfalteerde wegen, andere huizen, verkeersbordjes, veel franse auto’s, de franse taal en natuurlijk de stokbroden! Heerlijk.
Na het bezoekje aan Europa zijn we aan het einde van de ochtend door George van ecotours opgepikt om door te varen naar Galibi. Een indianendorp met ongeveer 800 inwoners aan de Marowijnerivier dat door een ruzie is opgesplitst in tweeen: Christiankondre en Langemankondre. Wij zaten in Langemankondre. In Galibi waan je je op de carabien. Prachtig al die palmbomen, de zee, de bootjes die in het water dobberen, het zonnetje, de huisjes en de mensen. Het plaatsje beschikt trouwens onder andere over vier kerken, een basisschool, een supermarktje en een eigen radiostation met elke avond een uitzending.
Na overdag lekker zwemmen en zonnen zijn we ’s avonds tegen elf uur met de boot naar het natuurreservaat Galibi gevaren waar je de schildpadden kunt bekijken. Leuk om mee te maken. Maar het allermooiste was toch wel het in het donker varen in een bootje onder een prachtige sterrenhemel. Werkelijkwaar, zoveel heldere sterren heb ik nog nooit gezien. Als diamantjes die schitteren in de nacht.

13 mei: Galibi - Albina – Paramaribo
Helaas alweer tijd om terug te keren richting Paramaribo. Maar eerst nog een tussenstop in Albina bij collega Hugo om boerenkool te eten. Na het bezoekje besloten we terug te gaan met een particuliere bus ipv de bussen van het staatsbedrijf. We waren nu wel duurder uit, maar het was velen malen sneller en het zat een stuk comfortabeler.

Dolfijnen spotten

Zoals jullie ondertussen al vaker hebben kunnen lezen, hebben we regelmatig te kampen met wateroverlast. Ook voor afgelopen weekend was de weersverwachting slecht. “We krijgen weer hetzelfde slechte weer als afgelopen weekend,”aldus vele Surinamers die we spraken. Maar omdat wij dat slechte weer toch een beetje zat zijn en geen zin hebben om weer een weekend in het water te laten vallen, besloten we afgelopen zaterdag toch alvast een bootje te regelen om op zondag dolfijnen te gaan spotten. De zaterdag viel het weer namelijk ook reuze mee, volop zon met af en toe een buitje.

Dus daar gaan we! Met een bootje zijn we – Sarah, Amber, Suzanne & ik – rond 9.15 uur vertrokken vanaf Leonsberg de Surinamerivier op. Al veel sneller dan verwacht ging de bootjesman rustiger varen zodat we op zoek konden gaan naar de dolfijnen. En inderdaad we zagen dolfijnen! Erg leuk om te zien, alleen jammer dat ze nog op een redelijke afstand bleven. Het leek mij wel mooi als ze over de boot heen zouden springen ;-) zoals Flipper, maar helaas dat is alleen in films. Het was er in elk geval niet minder mooi om. Na de dolfijnenspotplek gezien te hebben, zijn we doorgevaren naar Braamspunt. Bij dit uitstekende stukje land mondt de Surinamerivier uit in de Atlantische Oceaan.

De bootsman heeft ons hier gedumpt en je waant je er – als je de vissers, het afval en de in elkaar geknutselde hutjes wegdenkt – op een onbewoond stukje eiland. Wat een rust. Een heel stuk strand voor ons alleen, lekker rustig kunnen zwemmen en een heerlijk (maar verbrandend) zonnetje boven ons hoofd, althans de ochtend. Tegen de middag begonnen de donkere wolken steeds dreigender te worden en besloten we terug te varen om te gaan lunchen in Nieuw-Amsterdam. Tijdens de terugtocht in onze overdekte korjaal begon het inderdaad te regenen, en niet zo’n beetje ook. Met een dekzeil moesten we zorgen dat we niet alsnog nat werden van de regen die zijwaarts de boot in kon. Gelukkig kwamen we droog aan in Nieuw-Amsterdam en was het weer ondertussen aardig opgeknapt. In een warung hebben we bami gegeten en daarna zijn we teruggekeerd naar Leonsberg. Het was een gezellig dagje weg en ik ben superblij dat we toch gegaan zijn ondanks de slechte weersverwachtingen!

Dag van de Arbeid

Op 1 mei wordt in Suriname de Dag van de Arbeid gevierd. Dat betekende voor mij lekker een dagje vrij. Uitslapen, naar een inheemse markt waar sieraden, eten en schaafijs werden verkocht, hangen in de hangmat en ´s avonds naar de Waterkant en het Onafhankelijkheidsplein om te genieten van enkele optredens. Heerlijke Surinaamse muziek. Helaas was rond 23.00 uur alles alweer afgelopen en stroomde de stad leeg. Maar ik heb toch mooi weer wat Surinaamse cultuur kunnen opsnuiven.

Er staan enkele nieuwe foto´s in de verzamelmap (zie fotoalbum)

Bootje?

De regentijd is losgebarsten. En dat is goed te merken. Straten staan blank, scholen die zijn gesloten doordat het water op sommige plekken een halve meter hoog staat en een grote verkeerschaos in de stad. Op de plek waar ik woon is de wateroverlast gelukkig niet zo erg, hooguit een soppig grasveld, een volgelopen sloot en grote plassen water. Zaterdagochtend keek ik dan ook vol ongeloof naar de beelden op tv van plekken waar het water dus echt zo hoog stond. Suzanne en ik keken elkaar verbaasd aan met de vraag 'is dat van vandaag?' bij ons was het immers 'droog'. Maar inderdaad het was van die dag.
's Avonds zagen we het water met eigen ogen, toen we een bezoek gingen brengen aan de film. Tot aan de kuiten liepen we door het water, wat op zich nog niet eens zo heel hoog is, vergeleken met wat we eerder die week hadden gezien.
Op de terugweg besloten we de taxi te nemen, mooi droog dachten we. Dus niet, zelfs in de taxi zat ik tot aan mijn enkels in het water!!! Het kostte de chauffeur, net als veel andere auto's, dan ook veel moeite om door het water te komen. Gelukkig hebben we de eindstreep gehaald.

(foto van mede-stagiaire Sarah)

De wateroverlast is een groot probleem voor Suriname. Er zijn gemalen aangelegd, maar deze werken niet door het vele afval. Afval wordt hier gewoon op straat gegooid. Ondertussen ben ik er redelijk achter welke straten bij een klein beetje regen meteen blank staan, hierdoor kan ik de aankoop van een bootje gelukkig nog even uitstellen ;-)

Survival in Paramaribo

Dat de stage in Suriname een avontuur zou worden dat wist ik, maar de ervaring van donderdagavond had ik toch liever niet gehad. Wat die ervaring is? Overvallen worden door een man op een scooter. Wat de gevolgen zijn? Ik heel wat armer en de dader heel wat rijker.

Het verhaal:
Suzanne en ik fietsen donderdagavond over een van de grote hoofdwegen terug naar huis, wanneer plotseling een jongeman op scooter mijn tas wegrukt. Waarop hij een van de zijstraten in vlucht. Ik sta volslagen verbaasd te kijken en realiseer me dat er achteraan gaan totaal geen zin meer heeft.

We hebben gelijk de lokale ' 911' gebeld, zoals een van de agenten het zelf mooi noemde. Het viel me mee hoe snel ze ter plekke waren. Helaas niet snel genoeg om ook nog maar een spoor van mijn tas te vinden. De aangifte ging helaas ook niet zo snel. Van middernacht tot ongeveer 01.00 uur heb ik op het bureau gezeten om verslag te doen van de gebeurtenis. Wat trouwens ook wel een vreemde ervaring is, met vragen als 'wat is je geloof?' Ik heb geen flauw idee wat dat met de aangifte te maken heeft...
Na het 'gezellige' gesprek op het bureau zijn Suzanne en ik weer keurig thuis afgezet. Ach kom je toch nog een keer IN een politiewagen te zitten ;-)

Maar goed, dit is eerst wel eventjes genoeg avontuur buiten de jungle.

Collega's

Om jullie een idee te geven van mijn werkplek en met name de collega's heb ik een aantal foto's geplaatst in de map stagefoto's. http://picasaweb.google.nl/maaike03 . Op deze foto zie je mij met Julien, een van de chefs van de redactie binnenland. De foto's zijn afkomstig van Pieter (liep voor mij stage bij dwt).

Regen

Het resultaat na een buitje regen. Heel veel water, met als gevolg ondergelopen straten en als je pech hebt natte voeten. Suzanne en ik besloten om toch maar even om te fietsen. Ik ben heel benieuwd of we nog een kano moeten gaan aanschaffen wanneer de regentijd goed is losgebarsten.

Brownsberg

Tot nu toe was ik alleen maar positief over het hebben van een hangmat. Heerlijk hangen en lekker ontspannen. Er in slapen is een heel ander verhaal. Afgelopen weekend hebben Suzanne en ik doorgebracht op de Brownsberg en inderdaad we sliepen in hangmatten, niet onze eigen, maar die van daar; een eenpersoonshangmat – zelf heb ik een tweepersoons. Werkelijk ik heb gewoon geen oog dichtgedaan. Niet zozeer omdat de hangmat niet zo lekker lag, maar vooral omdat ik lag te rillen van de kou! (voor het eerst in Suriname) en door het gesnurk van onze medereizigers en de gids John. Vreselijk! Als dit mijn eerste hangmatervaring was geweest had ik nooit geweten hoe fijn een hangmat wel kan zijn.

Gelukkig heb ik tijdens deze trip ook leuke ervaringen opgedaan. Op zaterdag 14 april, de verjaardag van Suzanne, zijn we ’s ochtends vroeg vertrokken om op tijd bij het verzamelpunt te staan. Vanaf daar zijn we met een busje vertrokken richting Brownsberg, dik drie uur rijden. Brownsberg is voor veel mensen de eerste ervaring met het binnenland. Doordat wij al een trip naar de Raleighvallen hadden gemaakt, waren wij al minder onder de indruk van de jungle. Toch blijft het prachtig. Al die lianen die je rondom bomen ziet slingeren, de gigantisch hoge bomen, de brulapen die je hoort en zo kan ik nog wel even doorgaan. Bij deze trip stonden vooral de watervallen op het programma. De eerste dag hebben we een bezoek gebracht aan de Leoval en de tweede dag aan de Ireneval. Erg mooi, maar op zich hetzelfde als een waterval in bijvoorbeeld Zwitserland of Oostenrijk. Het was trouwens wel erg lekker om af te koelen onder het kletterende water.

Vanaf de Brownsberg heb je een super uitzicht over het Brokopondomeer. Het meer is kunstmatig aangelegd om stroom te winnen. Veel heeft het echter niet opgeleverd. Vooral de bewoners die destijds daar woonden hebben er geen profijt van gehad. Hun huisjes hebben ze moeten verruilen voor een klein huisje in het transmigratiedorp. Daarbij maakte het niet uit of een gezin uit 5 of 10 personen bestond. Het meer wordt momenteel vooral voor toeristische doeleienden gebruikt. Bij het meer, ter grote van de provincie Utrecht, zijn we niet geweest, wij hebben alleen genoten van het uitzicht over het meer.

Ik zou zeggen bekijk de foto’s!

Verjaardag Suzanne
Omdat we zaterdag op de Brownsberg zaten en toen dus niet uit eten konden gaan voor de verjaardag van Suzanne, zijn we vrijdag alvast uit eten geweest bij het Pannenkoek en Poffertjes Café.

Stageweek 2

Deze tweede stageweek was behoorlijk rustig. Niet dat ik heb zitten niksen. Maar voor mijn gevoel kan ik op een dag veel meer doen dan op pad voor een item, het artikel uitwerken, achter een paar dingen aanbellen en weer naar huis. Het op pad gaan is trouwens wel erg leuk. Je komt op allerlei plekken in Suriname die je normaal gesproken nooit aan zou doen. Zo ben ik afgelopen donderdag bij het Cultureel Centrum Suriname geweest waar kinderen in het kader van ‘Ontdek je talent’ bezig waren met allerlei activiteiten waaronder een kindermusical. Erg leuk om te zien hoe enthousiast ze bezig zijn én je hoort nog eens echte Surinaamse kinderliedjes.
Vrijdag de dertiende stond voor mij in het teken van een Minicongres van het Nationaal Jeugd Parlement (NJP). Tijdens deze dag heb ik jongeren gesproken en horen discussiëren over wat en hoe het overheidsbeleid veranderd moet worden. Op zo’n moment komt duidelijk naar voren dat Surinamers echt niet alleen maar lui zijn en dat mensen iets van hun toekomst willen maken. Ze stonden dan ook geheel achter het thema ‘participatie vandaag, ontwikkeling morgen’.
Wat mij opvalt in de berichtgeving van de Surinaamse media is dat veel onderwerpen in Nederland nooit de krant zouden halen en als het wel het geval zou zijn niet zo groots. Zo worden verkeersongevallen volop gemeld, dit is hier een belangrijk issue. Er wordt in de kranten ook duidelijk vermeld om het hoeveelste dodelijke slachtoffer het gaat. De teller staat momenteel op 23.
Wat de afgelopen week volop in de media is geweest is de avondvierdaagse. Vergelijkbaar met de vierdaagse van Nijmegen. Dit onderwerp wordt niet door 1 redactie besproken, maar door alle redacties. Dus het is terug te vinden op de economie, cultuur, binnenland en sportredactie. In Nederland zou er dan 1 pagina van gemaakt worden. Maar hier is het verdeeld over de hele krant.

De avondvierdaagse zelf is een gezellig geheel. Volop brassbands, zingende creolen en veel, heel veel swingende heupen. Het is trouwens best vreemd om dan ‘bakra’s’ tussen het geheel te zien lopen. Maar ach, dat heeft ook wel weer wat.

Zanderij 1

Net iets voor vliegveld J.A. Pengel (Zanderij) ligt Zanderij 1. Een ontspanningsplek waar je huisjes kunt huren, lekker kunt wandelen of gewoon zwemmen. Wij gingen Tweede Paasdag voor het zwemmen en natuurlijk om een paar zonnestraaltjes mee te pikken, zodat we nog in de race blijven voor de weddenschap wie het meest bruin is bij terugkomst.. Marijke op Curacao, de achterblijvers in Nederland of wij.
Bij het zwemmen in Zanderij 1 moet je geen mooie blauwe wateren verwachten en evenmin een wit strand. Zanderij 1 heeft colabruine kreekjes (zie foto’s), inclusief vis, en grijze strandjes. Gelukkig is het water heerlijk verkoelend. En dat mag ook wel met deze warme temperaturen.

Foto's Aukalaan 2

Eindelijk is het me gelukt om ze te plaatsen, de foto´s van het huisje. De vorige keer had ik telkens de pech dat ik op een pc zat waar geen usb-poort in zat of waar andere problemen mee waren. Maar nu dan toch. In de fotomap kunnen jullie precies zien hoe we wonen. Op verzoek van Jorrit heb ik extra veel foto´s gemaakt. Dus mocht je die wc-bril niet zo interessant vinden, dan klik je maar snel verder ;-)

Voorpagina!

Groot nieuws! Afgelopen zaterdag heb ik de voorpagina gehaald met een artikel dat ik samen met de stagiaire Pieter heb geschreven. Dat ik met een bericht op de voorpagina sta, vind ik natuurlijk heel bijzonder, vooral zo snel al. Maar waar ik mij het meest over verbaas, is dat het dit bericht is. Het artikel bevat reacties van mensen over de mogelijke onrust in het land - wordt door de oppositie partijen gesuggereerd - en dat in het kader van de Stille Week. Het is een heel simpel bericht maar kennenlijk is het hier interessant genoeg om het op de voorpagina te plaatsen.

Tot nu toe zijn trouwens alle artikelen van mijn hand nog in de krant verschenen. Een artikel, door Suzanne en mij samen geschreven, is echter onder de naam van een andere journaliste geplaatst. Er was namelijk sprake van miscommunicatie waardoor zowel Suzanne en ik als de desbetreffende journaliste bij een pijporgelconcert zaten om daar verslag van te doen. Uiteindelijk is ons artikel geplaatst, maar met de naam van de andere journalist er boven... Vandaag, eerste paasdag, hadden we te maken met een vergelijkbaar geval. Wij gaan naar iets, waarvan achteraf blijkt dat er al door een ander over geschreven is. Ik hoop dat dit soort dingen niet nog vaker gaan voorkomen...

Gelukkig maken we ook leuke dingen mee voor de krant. Zo zijn we voor de weekenddienst van Suzanne afgelopen zaterdag naar eetcafe Zus & Zo geweest waar een tentoonstelling geopend werd van een dj. Erg leuk, vooral de afterparty.

Na het werken zijn we gelijk doorgegaan naar discotheek Starzz, waar deze avond/nacht Da Latin Funk werd georganiseerd. Een party waar vooral Latin muziek werd gedraaid, het was alleen erg jammer dat het zo druk was dat je amper kon dansen en dat het zo blauw stond van de rook dat ik gigantisch last van mijn ogen kreeg waardoor ik geregeld naar buiten moest voor de frisse lucht.


Na het uitslapen was het tijd voor de Paasbrunch met o.a. onze huisgenoten. Erg gezellig, met lekker een croissantje, warme broodjes en natuurlijk een eitje erbij. Dat is voor herhaling vatbaar!

PS: zaterdag hebben we drukkerij van de Ware Tijd bekeken. Zie foto's

Goede vrij(e)dag

Een enkele persoon is te vinden op de uitgestorven straten in het centrum van Paramaribo. Het geeft de stad een treurige uitstraling. Vooral met de verpauperde gebouwen op de achtergrond. het is vreemd om de anders zo drukke stad op deze manier te zien. Zelfs een groot deel van de ' altijd open' winkeltjes van de Chinezen zijn dicht. Richting de Waterkant (de boulevard van Paramaribo) wordt het drukker. Hier is het echt heerlijk zitten. In de zon, uitzicht over de Surinamerivier en een verfrissend briesje.

Waterkant
Oude mannetjes zijn aan het genieten en bediscussieren van alles en dat allemaal onder het genot van een djogo. Op de achtergrond klinkt gemoedelijk Latijns-Amerikaanse muziek, zodat de sfeer helemaal compleet is. Op de Surinamerivier vaart geregeld een korjaal voorbij, onderweg naar Meerzorg en weer terug of terugkomend van een ochtend vissen.
De groep mannetjes wordt steeds groter, ze zijn het middelpunt van het terras. Om hen heen hangen jonge reggaemannen die graag iets willen verkopen. Zo ook Samuel, hij heeft zijn handen vol met gekopieerde dvd's en kralenkettingen. Opdringerig is hij gelukkig niet. In rustig Engels babbelt hij met ons over God en zijn geboorteland Brits-Guyana en dat zonder over zijn handeltje te beginnen. Na de nodige complimenten verlaat hij ons weer en kan er weer genoten worden van de mensen om ons heen. Maar ook van de voorbijkomende dieren. Zoals de leguaan, die als hij stil zit, zijn staart mooi de lucht in laat krullen of de ' oerhollandse' duiven op de Waterkant.

Wanneer ik even voor me uit zit te staren, zwaait een van de oude mannetjes naar mij en vraagt of wij stagiaires zijn. Dat heeft hij goed gezien. Ondertussen maken de andere mannen zich druk over de djogo die alweer op is. Een van hen gaat nieuwe halen bij de dames achter de 'bar'. Een bar waar ook allerlei soorten eten gehaald kan worden. Met als specialiteit de bami en de nasi. Vanavond gaan we dit zelf maar eens uitproberen. Eerst moet er op deze Goede Vrijdag gewerkt worden.

De foto's en de tekst die ik al eerder geschreven had over de Konverjarie bazaar en de Paasconference volgen later. De pc waar ik nu achter zit heeft namelijk een beveiligde usb-poort en helaas ik heb de code niet...

Kaartjes!

Het werd voor Suzanne en mij al een groot vraagteken hoe het toch mogelijk was dat de kaartjes die voor mijn verjaardag op de post waren gedaan nog steeds niet waren aangekomen. Gisteravond kreeg ik antwoord op onze ‘ prangende’ vraag. Wat is nu het geval: Ik woon aan de Aukalaan en nu is er in Paramarbio ook nog een Aukestraat en daar is al onze post bezorgd. De schoondochter van de bewoonster van Aukestraat 2 was zo aardig om de kaartjes even langs te brengen! Dus het kaartje van mijn ouders, van Marye en Peter, Hans en Gea en van Rianne heb ik ontvangen!

5 april

Vandaag ben ik samen met Pieter de straat opgeweest om de reacties van Surinamers te peilen over de mogelijke onstabieliteit in het land. Dit alles in het kader van Pasen. Het viel me reuzemee hoe gemakkelijk mensen een reactie geven ook al zeggen ze van te voren dat ze geen tijd hebben en niet in de krant willen. Het is trouwens wel eventjes zoeken voordat je echt bruikbare reacties hebt.
Wat ook erg interressant is, zijn de verhalen die je vaak cadeau krijgt als je mensen aanspreekt. Zo ontmoeten we een oud-brandweerman die vroeger als eerste ter plekke was bij het vliegtuigongeluk in - ik geloof 1978 - bij Zanderij.

Mijn stage bevalt tot nu toe prima. Elke dag heeft er van mij nog een bericht in de krant gestaan. Waarschijnlijk komt dit omdat de krant te maken heeft met onderbezetting. Zo wordt de eindredactie gedaan door 1 persoon, waar er eigenlijk 5 nodig zijn. Pieter vertelde mij dat het probleem straks nog groter gaat worden wanneer redacteuren stoppen met werken of van baan veranderen. Maar op zich heeft de onderbezetting voor Suzanne en mij nu waarschijnlijk alleen maar voordelen. Wie weet waar we allemaal nog komen. Ik heb in elk geval sinds dinsdag een perskaart (!!!) dus nu kan ik overal naar binnen (mits ik netjes gekleed ben).

Woensdag 4 april

De update komt iets later dan de bedoeling was, maar hier is ie dan toch. Het artikel dat Suzanne en ik op onze eerste stagedag geschreven hebben, stond de volgende dag inderdaad in de krant. Onaangepast! Mijn tweede artikel is ook gepubliceerd.
Als je een artikel wilt lezen dan kun je deze vinden op de site van de Ware Tijd. www.dwtonline.com. Je moet je dan wel registreren..., dus ik zal binnenkort wel even een aantal artikelen op mijn blog plaatsen zodat registratie niet nodig is.

De vorige keer had ik het erover dat de werktijden bekend zijn. Vandaag ben ik weer iets wijzer geworden. Suzanne en ik moeten om het weekend werken, helaas hebben we dan geen vrije dagen door de week ter compensatie. Aankomend weekend, het paasweekend, staat voor mij waarschijnlijk ook in het teken van stagelopen. Gelukkig ben ik vrijdag wel vrij, jammer is alleen dat Suzanne dan moet werken (zij is aanstaande donderdag en maandag vrij). We hebben al aangegeven dat wij in het vervolg graag tegelijkertijd vrij willen zodat we in de weekenden nog wel iets kunnen gaan ondernemen.
In het kader van het paasweekend heb ik net een paasbrood gekregen, dat wordt lekker smullen dit weekend!

Alvast fijne paasdagen allemaal!

Stagedag 1 (2 april)

Het eerste artikel is geschreven. Er is kennisgemaakt met onze nieuwe collega's. De werktijden zijn bekend en de redacties zijn onderling verdeeld. Ik ga voor de binnenlandpagina werken en Suzanne voorlopig voor de cultuurpagina (tot de andere stageloper Pieter, die nu in het binnenland zit (ik ben jaloers) klaar is met zijn stage). Daarna kijken we verder.

Het eerste artikel heb ik samen met Suzanne geschreven en gaat over een Tutor Schooldag die vandaag werd gehouden. Ongeveer 250 kinderen hebben vandaag een certificaat gekregen omdat ze een jaar lang andere kinderen hebben geholpen met het leren lezen. Het is nu nog afwachten wat de eindredactie met ons artikel gaat doen en of het dus geplaatst wordt... morgen horen jullie meer!

Zondag 1 april: Laatste vakantiedag...

Op onze laatste vakantiedag werden Suzanne en ik onderweg naar het Suriname Museum overvallen door een enorme plensbui. Het is jammer dat het niet lukt om filmpjes op de site te plaatsen anders kon ik jullie laten zien hoe een regenbui in Suriname er aan toe gaat. En ik zweer het je, je zult nooit meer klagen over de regen in Nederland ;-)

Het Suriname Museum zelf was zeker een bezoekje waard. Vooral de verhalen over Susannah de Plessis en alles over de plantages. Meer informatie volgt als ik meer tijd heb.

De zondagmiddag hebben Suzanne en ik doorgebracht bij ’t Vat waar we onze vakantie hebben afgesloten met een lekker drankje. Jammer dat de vakantie nu al om is, maar aan de andere kant is het ook wel lekker om vanaf morgen aan de slag te gaan bij De Ware Tijd. Ik ben heel benieuwd wat mij allemaal te wachten staat!

Zaterdag 31 maart: De Dijk

Het is wat met die fietsen van Cardy. Eerst Suzanne die problemen heeft met het licht. Nu ik met een lekke band. Dus voor de zoveelste keer staan we bij Cardy fietsenverhuur. Gelukkig krijg ik snel een nieuwe fiets mee en kan ik weer lekker door de stad manoeuvreren.

’s Middags hebben we voor het eerst in Paramaribo zelf een zwembad opgezocht. Samen met onze huisgenote Jolien zijn we naar Vos geweest om te zwemmen. Op zich heerlijk, alleen jammer dat er alleen maar stagiaires rondhangen. Waar zijn in vredesnaam de Surinamers?

Na het zwemmen zijn we naar de V-tunnel gegaan om daar een gratis concert bij te wonen van De Dijk. Deze band heeft o.a. in Suriname en op de Nederlandse Antillen een aantal try-outs voordat de tour in Nederland begint. Dus Marijke aanstaande vrijdag naar De Dijk want dan zijn ze op Curaçao!

Raleighvallen: Maandag 26 tot en met donderdag 29 maart

Zondagavond besluiten Suzanne en ik na het bestuderen van een aantal folders van touroperators dat wij maandag toch nog maar eventjes gaan kijken welke mogelijkheden er nog zijn voor een tripje naar het binnenland. Zelf hebben we de Raleighvallen op het oog. We hebben wel geteld nog 1 week voordat de stage begint, dus die moet goed besteed worden. Helemaal omdat afgelopen weekend onze plannen niet door konden gaan door de regenbuien. Wat in elk geval op de planning staat is een bezoek aan de Brownsberg.

Maandag: Zoals we al vaker hebben meegemaakt, is een planning in Suriname letterlijk een planning, uitvoeren is een tweede. De excursie naar Brownsberg gaat dus niet door, i.v.m. te weinig deelnemers. Suzanne en ik besluiten om nogmaals langs Bodeco tours te gaan, een touroperator waar we al eerder die ochtend langs waren geweest om informatie in te winnen voor een trip naar de Raleighvallen. Bij Bodeco kunnen we kiezen om gelijk dezelfde dag (maandag) te vertrekken of op donderdag 29 maart met de kans dat het niet doorgaat als er niet genoeg deelnemers zijn. Wij gaan dus voor het eerste, met als gevolg dat we direct onze tassen moesten gaan pakken om een uur later in het vliegtuig te stappen naar Fungu-eiland.

Naar het Fungu-eiland is het een klein uurtje vliegen vanaf vliegveld Zorg en Hoop (Paramaribo). Tijdens de vlucht hadden we een prachtig uitzicht over de jungle van Suriname. Zo ver je kunt kijken, zie je alleen maar bomen, bomen en nog eens bomen en natuurlijk de Surinamerivier.

De Raleighvallen/ Voltzberg natuurreservaat
Fungu-eiland ligt in het Raleighvallen/ Voltzberg natuurreservaat, wat zich bevindt aan de Coppenamerivier ter hoogte van een reeks stroomversnellingen, de Raleighvallen. Het gebied is vernoemd naar de 17e eeuwse ontdekkingsreiziger Walter Raleigh en de Duitse geoloog Voltz. Binnen het ruim 78.000 ha grote natuurpark komen alle acht apensoorten van Suriname voor, vierhonderd verschillende vogelsoorten en vele andere dieren. Van die acht apensoorten heb ik zelf de monkimonki’s (doodskopapen) en de brulaap gezien en gehoord.

Dinsdag: Voltzberg
Om de Voltzberg (240 m) te beklimmen, moet eerst te voet een afstand van 7 kilometer afgelegd worden door het regenwoud. Het is een tocht die je als toerist niet in je eentje kunt maken, een gids is noodzakelijk voor het wegkappen van takken, het maken van bruggetjes en natuurlijk om de weg te wijzen. De lokale gids Bennito bracht ons tot boven aan de top, vanwaar je een prachtig uitzicht hebt over het tropische regenwoud. Het beklimmen van de Voltzberg is een ware proef voor je uithoudingsvermogen. De berg bestaat uit bultvormige granietrotsen, met amper begroeiing. De beklimming gaat dus in de volle zon en wanneer de rotsen nog nat zijn dan is het op sommige stukken behoorlijk glad.
Na genoten te hebben van het uitzicht vanaf de Voltzberg zijn we weer teruggelopen door het regenwoud. De laatste meters waren zwaar, vooral omdat het in het regenwoud zeer warm en vochtig is waardoor het zweet over je lijf gutst. Gelukkig konden we aan het eind van de tocht een verfrissende duik nemen bij een waterval.

Fungu-eiland
We overnachten dus op het Fungu-eiland. Op dit eilandje van 3 bij 5 kilometer staan een aantal logeergebouwen voor toeristen en er staan huisjes van de plaatselijke bevolking waarvan een deel bezig is met het bouwen van een groot restaurant. Wat ik persoonlijk best jammer vind, omdat het dan weer zo’n supertoeristisch oord gaat worden. ’s Avonds hebben Suzanne en ik samen met gids/kok Donovan heerlijk in een stroomversnelling van de Coppenamerivier gezeten, waar de rosten ervoor zorgden dat we op onze plek konden blijven zitten. Na het dobberen in de rivier besloten Suzanne en ik om buiten te gaan slapen op de rotsen langs de rivier, na een uitlokkende grap van Donovan, waarvan hij niet had verwacht dat we er ook echt op in zouden gaan. (hijzelf bleef overigens in zijn hangmat hangmateren – een nieuw werkwoord van de andere gids Sharif) Een hele leuke ervaring. Terwijl jij op je matras ligt te kijken naar de rand van het oerwoud, hoor je op achtergrond de brulapen brullen, enkele insecten komen voorbij en je ziet het langzaamaan steeds donkerder worden. Geweldig. Toch slaapt het wel raar, omdat je geen idee hebt, welke beesten allemaal langs kunnen komen. Maar Donovan verzekerde ons dat het niet gevaarlijk was dus daar vertrouwden we maar op. Uiteindelijk hebben we weinig geslapen, niet omdat het eng was maar omdat het uitzicht veels te mooi was.

Moederval
Deze tweede volledige dag bij de Raleighvallen hebben we een wandeltocht gemaakt naar de Moedervallen (veel kleine watervalletjes). Een tocht aan de andere kant van de Coppenamerivier dan wanneer je naar de Voltzberg loopt. Eveneens weer door het regenwoud. Dit keer kregen we van de gidsen Sharif en Bennito uitleg over de vegetatie. Er was dus meer tijd om echt bomen en dieren te bekijken. Zo hebben we de betadineboom (jodium), telefoonboom (een boom waar je mee kunt seinen als je verdwaald bent), en andere bomen waar ondermeer de korjaals van gemaakt worden, gezien. Qua dieren hebben we een boskip, slangen (waaronder de gevaarlijkste), een schildpad, een mooie blauwe vlinder, diverse vogels en insecten gezien en weer de brulapen gehoord.

’s Middags hebben we weer lekker in de stroomversnelling gezeten en zijn we onder begeleiding van Donovan met de stroomversnelling mee gedobberd. Wat niet zo gemakkelijk is als het nu waarschijnlijk klinkt.
De groep waarmee we deze vier dagen hebben opgetrokken was super gezellig. Ook leuk met de kleine Noah van 3 ½ , die voor zover mogelijk met alles meeging.

Verjaardag
Mijn 21e verjaardag begon goed. De gidsen Donovan, Sharif en Bennito begonnen om 0.00 uur met het zingen van Surinaamse verjaardagsliedjes, echt super! Van Donovan kreeg ik nog een bos bloemen en later nog een taart. Een speciale 21e verjaardag dus.

Op mijn verjaardag zelf hebben we de terugreis gemaakt naar Paramaribo. Dit ging eerst vanaf Fungu-eiland per korjaal naar Witagron. Door de snellere stroom en het hogere water duurde het nu maar 2 uur in plaats van de gewoonlijke 3 uur. In Witagron hebben we drie uur gewacht voordat de auto’s kwamen waarmee we ongeveer 5,5 uur door de jungle zouden crossen, dwars door modderpoelen en andere gaten. Het was hobbelig, maar wel lachen met Donovan en bijrijder Brian.

Na dit bezoek aan het binnenland, heb ik de smaak goed te pakken. Ik begin het haast jammer te vinden dat ik maandag al met mijn stage begin.

Vrijdag 30 maart
Suzanne en ik hebben nog even een taartje gegeten voor mijn verjaardag én ik kreeg zoals het hoort ;-) een cadeautje: een cd met Surinaamse muziek. Dank je wel Suzanne!

Donderdag 29 maart: Verjaardag!

Maaike is deze week plotseling vertrokken voor een vierdaagse reis door de Surinaamse binnenlanden. Het leek er even op dat dit niet meer door zou gaan omdat de stage al snel begint en een langere periode wegblijven uit Paramaribo dan vrijwel onmogelijk wordt. En toen belde ze om te vertellen dat ze direct vertrok naar de binnenlanden en de jungle in zou gaan... Ik hoop nu dus ook een beetje op een grote hoeveelheid foto's van de jungle en alles wat daar leeft. In ieder geval leek het me wel aardig om jullie hier aan haar verjaardag te herinneren zodat als ze terugkomt uit de rimboe en weer op haar site kijkt er een hele rij 'gefeliciteerd'-reacties staat onder deze post. De eerste (eigenlijk de tweede - Tijmen was me voor) is alvast hier: gefeliciteerd!!! En nu maar hopen dat er genoeg mensen zijn die dit blog dagelijks lezen...

Woensdag 21 en donderdag 22 maart: Nieuw-Nickerie

Helemaal in het westen van Suriname ligt Nieuw-Nickerie. De tweede grote stad van Suriname met 8000 inwoners, voor mij doet het vooral aan als een dorp. Nieuw-Nickerie ligt in het district Nickerie dat bekend staat om de rijstcultuur. Ook in Nieuw-Nickerie zijn de nodige rijstvelden en fabrieken te vinden, waarvan wij eentje van binnen hebben bekeken. (zie foto’s).
Om in Nieuw-Nickerie te komen, zijn we woensdagochtend om half zes opgestaan, zodat we om half acht de bus konden nemen. Het was een lange reis van in totaal vier uur over een geasfalteerde weg met grote gaten. Maar eveneens weer de moeite waard. Op de momenten dat ik niet in slaap was gesukkeld, genoot ik van het uitzicht van de jungle met daartussen opeens een huisje, of een klein weggetje. Zowel op de heen als terugreis hebben we een tussenstop gemaakt in Totness, het hoofdplaatsje van het district Coronie. Op het moment dat wij in Nw-Nickerie aankwamen, werden we gelijk belaagd door een groep taxichauffeurs. We hebben ondertussen wel geleerd dat als je maar doet dat je weet waar je heen moet dat je ze dan snel kunt afschudden. Ons hotel (Hotel Luxor) hadden we snel gevonden. Na onze tassen gedumpt te hebben op de hotelkamer zijn we op zoek gegaan naar de Longmay steiger, na nog geen vijf minuten nadat ik een medewerker van een tehuis tegen geweld naar de weg had gevraagd, zaten we al bij een vriend van hem, Edgar James, in de auto op weg naar weer een vriend van Edgar James, die ons wel naar Bigi Pan, het vogelreservaat kon brengen.
De 22-jarige Benny (vriend van Edgar James) en de 20-jarige Erwin waren voor die middag onze gidsen door Bigi Pan. Normaal gesproken zou je hier meer dan 112 soorten verschillende vogels moeten kunnen zien, waaronder de rode ibis. Maar wij zagen vooral witte flamingo’s, een enkele roofvogel en een ekster. Wat overigens een prachtig gezicht is vanuit je bootje. (zie foto’s)

Gedurende ons tripje kwamen Benny en Erwin steeds meer los. In het begin waren ze vrij gereserveerd, maar later gingen de praatjes gelukkig verder dan de standaard vragen als ‘hoe vind je Suriname?’, ‘wat is je geloof?’, en ‘wat is jullie visie op Nederland/Suriname?’.

Tijdens onze boottocht mocht ik ook nog even varen! Echt super!

Dag 2 in Nw-Nickerie
Deze tweede dag wilden we graag naar de Zeedijk en naar de hindoestaanse tempel. De Zeedijk is op zich niet zo heel bijzonder om te zien, gewoon een dijk als in Nederland, alleen zie je dit keer in de verte Guyana liggen. De hindoestaanse tempel heeft daarentegen wel heel veel indruk op mij gemaakt. Op het moment dat wij daar waren, was er net een offering bezig die in het teken stond van de vrouwendag (binnen de hindoestaanse cultuur). Na even gevraagd te hebben, mochten ook wij de tempel betreden nadat wij beloofd hadden deze dag geen vis en/of vlees te eten en nadat wij onze voeten in heilig water hadden gewassen (in de zee). (zie foto’s)

Na het bezoek aan de tempel liet onze taxi-chauffeur ons nog de plek zien waar een hindoestaanse crematie wordt gehouden. Dit wordt gewoon in de openlucht gedaan, de as wordt vervolgens over zee uitgestrooid en liet hij ons zien waar de smokkelroute is naar Guyana.

Onze taxichauffeur is trouwens een verhaal apart. Terwijl wij in de taxi zaten, werd hij op een gegeven moment gebeld door iemand van die smokkelroute, of hij geld kon wisselen. Dus vol gas reden we weer terug naar de smokkelroute. Terwijl wij gewoon in de auto zaten, werden duizenden srd’s en honderden USdollars te voorschijn gehaald en kon het wisselen beginnen. Een vreemde ervaring…

Eenmaal terug in het centrum van de stad hebben we de bus weer terug genomen (13,10 srd) naar Paramaribo en daarna nog even langs te gaan bij de familie Koelfat.

Dinsdag 20 maart: Groningen

Veel plaatsnamen in Suriname zijn hetzelfde als in Nederland. Zo heb je hier onder andere een Alkmaar, Domburg, Nieuw-Amsterdam, Wageningen en Groningen. Groningen is een klein plaatsje op ongeveer 43 kilometer van Paramaribo. In 1845 vestigden vierhonderd Hollandse boeren uit Groningen en Gelderland zich hier. De boeren moesten zich toen toeleggen op de landbouw en veeteelt, doordat de afschaffing van de slavernij in zicht was en omdat er in de toekomst een voedseltekort werd gevreesd. De boeren werden echter door de gevestigde plantagehouders tegengewerkt. Daarbij kwam dat een groot aantal boeren geveld werd door tropische ziekten. In 1853 werd het experiment gestaakt. Een deel van de boeren is teruggekeerd een ander deel kreeg elders landbouwgrond.

De Groningers van tegenwoordig herdenken graag. Dit is te zien aan de vele monumenten die op het dorpsplein te vinden zijn. Onder meer een kegelvormig monument ter herdenking aan 100 jaar Javaanse immigratie in het dorp Groningen, ook aan de Hindostaanse immigratie, het lijden en volharding der Nederlandse boeren, de Surinaamse onafhankelijkheid en de revolutie van 1980.

Naast de monumenten stelt Groningen niet zo heel veel voor. Toch is het ook interessant om ook deze plaatsjes aan te doen omdat je op deze manier een goed beeld krijgt van het Suriname buiten Paramaribo. Zo zijn de busreizen zelf al heel bijzonder, en dat voor nog geen euro. Helaas heb je soms ook een iets minder ervaren chauffeur. Deze buschauffeur vond het namelijk nodig om nog eventjes snel iemand in te halen, terwijl er al een tegenligger aankwam, hij hoopte dat de andere auto wel vaart zou minderen, maar helaas de vrouwelijke bestuurster gaf alleen maar meer gas. Met als gevolg dat de chauffeur de auto van de vrouw aan de kant drukt als blijkt dat de tegenligger toch wel erg dichtbij komt… Gelukkig bleef het alleen bij blikschade… en hoewel het voor niemand leuk was, vond ik het reuze interessant om te zien hoe lang het zou duren voordat de politie zou komen en hoe een zaak hier afgehandeld wordt. In principe gaat het allemaal hetzelfde als in Nederland alleen moet je hier ongeveer een uur langer wachten voordat de politie er is…

Maandag 19 maart

Suzanne en ik beginnen er al aardig aan te wennen dat hier de dingen niet gaan, zoals je ze zelf op de planning hebt staan. Vandaag weer zo’n dag. Wij wilden graag naar Groningen, een plaatsje op ongeveer veertig kilometer afstand van Paramaribo, een klein half uurtje met de bus, zoals wij hadden gehoord. De bus moesten wij nemen vanaf de Waaldijkstraat - deze was gelukkig snel gevonden. Nadat we het goede busje hadden weten te vinden, bleek dat de volgende bus pas om 12.00 uur zou gaan. Het was op dat moment iets voor elfen, dat zou betekenen een uurtje wachten. Op zich is dat niet zo heel erg, maar het was de moeite niet meer om naar Groningen te gaan omdat het laatste busje om half 2 weer terug gaat. En in een half uur (het is een uurtje rijden) kun je niet echt veel zien. Morgen gaan we een nieuwe poging wagen.

‘Dan gaan we de kathedraal bekijken’ zei Suzanne. Wij vol goede moed daar naar toe, maar ook dit ging niet door. De kathedraal wordt de komende twee jaar gerestaureerd, dus een bezichtiging van binnen zit er niet in.
‘Fort Zeelandia is ook wel leuk om te bekijken’, zeg ik eveneens vol goede moed. Maar helaas Fort Zeelandia is op maandag gesloten. Dan maar een rondje door de stad en kijken wat voor winkels er zoal te vinden zijn. We hebben onder andere een hele mooie souvenirwinkel ontdekt, met veel voorwerpen uit de Indianendorpen en dingen vanuit de dorpen uit het binnenland.

Wil je met mij trouwen?

Als blanke vrouw blijf je in Suriname niet onopgemerkt. Het meeste wat je te horen krijgt is ‘pssst’, afgewisseld met originelere uitspraken als ‘Wat zie jij er vandaag adembenemend uit’, ‘Wat heb jij mooie ogen’ of ‘Mag ik mee wandelen’. Wat ons opvalt, is dat de liefde van de mannen hier snel gaat. Iemand die je net ontmoet hebt, bombardeert ons gelijk tot zijn twee vriendinnen uit Nederland en anderen verklaren ons op straat al de liefde door uitspraken als ‘Ik hou van jou’. Gisteren ging het wel heel snel. Carlos een vriend van de familie Koelfat, vroeg of ik met hem wilde trouwen. Daar hoefde ik natuurlijk niet over na te denken…*

Hoe het verhaal in elkaar zit…
Carlos heeft drie goede redenen om met een blanke te trouwen, helaas was ik op dat moment net het slachtoffer waardoor het aanzoek naar mij ging, voor hetzelfde geldt was het Suzanne geweest ;-)
1) Wij zijn sportiever aangelegd, dus een auto is niet nodig, scheelt een hoop geld
2) Wij stinken niet uit onze mond, wat Surinaamse vrouwen kennelijk altijd doen (?)
3) Hij hoeft dan geen rouge te kopen, een klein klapje op de wang is voldoende…
4) Tot slot, wij hebben natuurlijk een euroteken op ons hoofd…

* O ja, mijn antwoord is Nha (nee, in het hindoestaans). Carlos is een Hindoestaanse man die alleen “De taal van de euro’s” (Nederlands) spreekt als hij drank op heeft. Maar dat maakt het ook wel weer leuk, want hij zorgt dan voor het nodige vertier.

Zondag 18 maart

De vrouwelijke helft van de familie Koelfat is de hele ochtend in de weer geweest met het bereiden van een maaltijd voor deze bijzondere dag. Opvallend: de dode kip werd in stukken gehakt, de poten gaan ook in de pan. Echt GROTE pannen. Gekookt wordt er niet alleen op het gasfornuis maar ook op vuur. We hebben weer eens heel veel gegeten. We zijn letterlijk volgepropt. Pff.

Zaterdag 17 maart

Dit weekend staat in het teken van een bezoek aan de familie Koelfat. Zondag zijn opa en oma 40 jaar getrouwd en dat wordt ook zondags gevierd waar wij voor zijn uitgenodigd. Kleindochter Amrita vroeg ons de vorige keer al of wij bleven slapen, dus dit leek ons het ideale moment voor een logeerpartijtje. Op de planning voor de zaterdag stond een bezoek aan de Colakreek. Hier zijn we helaas niet geweest, omdat volgens de familie Koelfat de kreek gesloten was (?). Wat we wel gedaan hebben, is een bezoek brengen aan Lelydorp, een klein plaatsje met vooral eethuisjes, waar Amrita ons weer eens probeerde vol te stoppen met eten. Na Lelydorp zijn we langs een vriendin van Amrita gegaan en hebben daar even wat gedronken, daarna terug naar de Verlengde Mijnzorgweg nr. 19. Tot onze grote ‘verbazing/schrik’ was de hond zo ontdeugend om er met de sandaal van Suzanne vandoor te gaan. Een lange zoektocht volgde, waarna ik het uiteindelijk terugvond in een rioolbuis (sloot, schoon). Nog gewandeld (2x 3km). Daarna gewacht totdat de desbetreffende vriendin zou bellen, om uit te gaan, niet gebeurd, dus op een gegeven moment gaan slapen.

’s Ochtends op de centrale markt een badlaken (15 srd) voor Suzanne gekocht, en 2 kleine handdoekjes (2x 1 srd) voor onze voeten. De bus richting Lelydorp kost 2,50 srd voor ons beiden. Een stuk goedkoper dan de taxi (20 srd).

Vrijdag 16 maart 2007

We vonden het nodig tijd worden voor een schoonmaakronde door ons huisje. Daarom hebben we eerst in de supermarkt de nodige schoonmaakspulletjes gekocht. Na onze sopronde hebben we lekker in de hangmat gehangen. ’s Middags nog een tijdje met onze huisgenote Jolien van boven zitten kletsen. Zij blijft in totaal een jaar in Paramaribo en loopt stage in een aids-tehuis. Het is nu ook definitief rond dat wij in dit appartementje kunnen blijven.

De andere huisgenoten (wonen boven ons) zijn Lisanne en Maartje: lopen stage in het ziekenhuis, Christiaan: leraar, sinds 11 maart weer weg, omdat er een nieuwe meisje komt (zondag 18 maart gekomen) en Belg Joris, hij loopt stage bij een radiozender.

De Ware Tijd

Vandaag zijn we langsgeweest bij De Ware Tijd om ons voor te stellen. Wat we tot nu toe weten, is dat we of op de binnenland en anders op de cultuurredactie komen te werken J. De werktijden zijn ongeveer van 9.00 tot 16.00 en ’s middags van 14.00 tot 21.00 uur. En af en toe avond- en weekenddiensten. Wat het uiteindelijk wordt, weten we vanaf 2 april! Op de krant hebben ze trouwens AIRCO!!!

Fietstocht door het Commewijne district

Het is trouwens niet zo dat we nu alleen nog maar in de hangmat hangen hoor. De afgelopen twee dagen zijn we zeer actief geweest door een fietstocht te maken door het Commewijne district. Dit ligt aan de andere kant van de Suriname-rivier (dus tegenover Paramaribo). Met een bootje hebben we eerst de overtocht gemaakt naar Meerzorg en vandaar uit was het 20 kilometer fietsen naar Fort Nieuw-Amsterdam.

Fietspaden kennen ze hier trouwens niet, sporadisch verschijnt er een keer een bordje met fietspad, maar daar blijft het ook bij. Uitgezette fietsroutes zijn er even min. Dus het is vooral zelf maar uitzoeken hoe je er komt. De wegen die wij afgelegd hebben, varieerden van hobbelige verharde wegen tot zandpaden. Maar uiteindelijk was het goed te doen, ondanks de brandende zon in onze nek. Bij Nieuw-Amsterdam hebben we het museumpje bekeken, waarnaar we zijn doorgefietst naar Marienburg. Deze plaats beschikte vroeger over een suikerrietfabriek, die nu niet meer in functie is. Op de plek van de fabriek, die helemaal vergaan is, hebben wij een rondleiding gekregen. Erg interessant, maar toch vreemd om te zien dat het niet op een betere manier onderhouden is, danwel is opgeruimd. Naar Marienburg hebben wij de overtocht gemaakt naar Frederiksdorp, eveneens een oude plantage. De bedoeling was om hier te overnachten, maar het bleek toch niet de plek te zijn, dat wij dachten dat het was, dus zijn we door gefietst naar Kronenburg om daar per bootje naar Alkmaar te gaan. Hier hebben we uiteindelijk overnacht bij een kindertehuis. Dit tehuis verhuurt kamers, naar ons idee zouden ze hier veel meer geld mee kunnen verdienen door ook reclame te maken, maar goed.
Na de overnachting in Alkmaar zijn we teruggekeerd via Tamanredjo naar Meerzorg en uiteindelijk Paramaribo.
Tijdens onze fietstocht zijn we veel armoede tegenkomen. Het is onvoorstelbaar dat mensen zo wonen, in een klein houten huisje. Het is overigens niet alleen armoede. Tussen al deze huisjes staan villa’s – een vreemde combinatie. De omgeving was trouwens super mooi. Bijzondere bloemen, heel veel palmbomen, en andere exotische planten en natuurlijke de nodige dieren. De vreemdste, maar wel mooie vogels. En veel hagedissen.

Hangmat gekocht!!!

Afgelopen zaterdag liep ons shopdagje anders dan gepland (zat. Maart). Daarom zijn we maandag in de herkansing gegaan. Bij de Jeruzalem Bazaar hebben wij allebei een tweepersoons hangmat gekocht en later hebben wij ons allebei teenslippers cadeau gedaan. De hangmat ligt echt super! Het is heel ontspannend om een beetje heen en weer te zwaaien. Dit is onze nieuwe favoriete bezigheid op de momenten dat we bij ons huisje te vinden zijn!

Vandaag (donderdag 15 maart 2007) hebben we kunnen regelen dat we toch langer kunnen blijven in ons appartementje en dus niet hoeven te verhuizen naar de andere buurt J Alle brieven en kaartjes die jullie mij willen sturen, kunnen vanaf nu verzonden worden naar: Aukalaan 2, Paramaribo, Suriname (aan postcodes doen ze hier niet).

De eerste week

Zit je eindelijk weer een keertje in een internetcafe kom je erachter dat het hele verhaal dat je al eerder op de laptop getypt had, niet compleet op je usb staat... daarom nu in het kort even wat ik zoal gedaan heb.

Suzanne en ik beschikken nu over fietsen. Vanmiddag gaan we onze tijdelijke fietsen omruilen voor anderen die we de rest van de stage gaan gebruiken. Morgen gaan we onze fietsen meteen goed uitproberen door een fietstocht te maken door het Crommewijne district. Dit is langs allemaal plantages.

Gisteren zijn we naar de familie Koelfat geweest - kennissen van Suzanne. Dit is een hindoestaanse familie die ons zeer gastvrij heeft ontvangen. Zo hebben we ondermeer een rondleiding gekregen over hun boerderijtje en werden we helemaal volgestopt met eten en drinken. Heerlijke roti gegeten en ik heb voor het eerst een kokosnoot gegeten en gedronken! Best nog wel lekker. Wat ik vooral heel speciaal vind, is dat we gisteren door mensen die op bezoek waren bij de familie, werden uitgenodigd om naar hun bruiloft te komen. Dus 7 april hebben wij een hindoestaanse trouwerij. Nu maar hopen dat we dan niet moeten werken...

Het koken hier gaat ons steeds beter af. Het is wel moeilijk om een beetje lekkere combinaties te maken van de de producten die hier te vinden zijn. Het aanbod van winkels is allemaal hetzelfde doordat ze allemaal in handen zijn van Chinezen (die overigens geen Engels of Nederlands spreken). Maar zoals gezegd het gaat beter. Laatste hebben we al een keer kousenband met rode garnaaltjes en rijst gegeten en al een keer kippenvleugeltjes met groeten, rijst en zoetzuur saus. Is al een stuk beter als je bedenkt dat de eerste maaltijd bestond uit rijst met knakworst, en champignons...

Als het goed is zijn er weer een paar foto's bij!

Foto's

Hopelijk lukt het om binnekort meer foto's te uploaden...

Dag 2 Wachten

De eerste echte dag in Suriname bestond vooral uit wachten. En wachten duurt lang. Met onze verhuurster hadden wij afgesproken dat zij langs zou komen om ’s ochtends een extra bed te brengen. Suzanne en ik hadden voor ons zelf afgesproken dat wij uiterlijk tot twaalf uur zouden gaan wachten. Het was toen een uur of 9 ’s ochtends. De verhuurster kwam ons tegen 11.00 uur vertellen dat het bed over een uur tot anderhalf uur gebracht zou worden. Het werd uiteindelijk half twee tot dat dan toch eindelijk ons bed kwam. Nadat het bed stond, konden we dan eindelijk richting het centrum van Paramaribo om fietsen te regelen.

Vanaf de wijk waar wij zitten is het nog een aardige tour om in het centrum te komen. Bijna nergens is bewegwijzering te vinden en ook bushaltes zijn amper aangegeven. In Suriname werkt het totaal anders. Je gaat aan de kant van een wat grotere weg net zo lang wachten totdat er een busje komt. Dan is het een kwestie van je hand opsteken en maar hopen dat ze stoppen en dat je mee kunt. In de busjes zelf zijn in het midden van het gangpad op klapbare stoeltjes dus als iemand die achterin zit eruit wil, moet iedereen die midden in zit eerst uit het busje voordat jij er uit kunt. Best grappig om zo te zien, maar het kost wel allemaal extra tijd. In het centrum aangekomen zijn we ondermeer langs de Waterkant gelopen, hebben we onze eerste blikken kunnen werpen op de Palmentuin, op de Drs. J.A. Wijdenbosch brug, Fort Zeelandia en op het onafhankelijkheidsplein. De fietsen hebben we nog niet, na bijna een uur bij Cardy (fietsenverhuur) gezeten te hebben, concludeerde de verhuurster dat het toch nog wel even zou duren voordat haar man zou komen en dat we morgen maar terug moeten komen. Dus straks gaan we opnieuw achter de fietsen aan.

Vlucht, eerste dag

Vliegveld Zanderij

Bomen, bomen en nog eens bomen dat is het eerste wat wij vanuit het vliegtuig te zien krijgen van Suriname. Niet veel later is de eerste bauxietweg met daaraan een paar kleine huisjes inzicht en kronkelt het eerste riviertje door het groene woud. Tussen al het groen verschijnt op een uur rijden (met de auto) vanaf Paramaribo vliegveld Johan Adolf Pengel, in de volksmond Zanderij genoemd. Een simpel vliegveld waar wel geteld één zichtbaar vliegtuig staat. Onze boeing 767-300ER, die de naam Prins Constantijn heeft meegekregen. De vliegreis van 9 uur en 15 minuten verliep zeer goed, af en toe een beetje turbulentie maar daar bleef het gelukkig ook bij. Het eten in het vliegtuig was prima. Het begon met een beker drinken gevolgd door onze eerste maaltijd – broodje kaas, cakeje, pakje drinken, toetje, zoutjes – en later nog een saucijzenbroodje, de nodige koffie- en theerondes en aan het eind onze warme maaltijd – pasta met weer een cakeje en drinken.

Bij aankomst op vliegveld Zanderij werden we eerst langs de douane geleid, haalden we onze tas en koffer van de enige bagageband en konden we nog verder de warmte in. 26 graden, voor Surinaamse begrippen een koude dag. Buiten het vliegveld stond het vol met Surinaamse mannen die ons wel even naar onze bestemming zouden brengen. Mannen die net zolang met je meelopen totdat echt duidelijk is dat jij toch echt al vervoer hebt.

Het busje van Le Baldew dat ons naar Paramaribo bracht, had airco. Lekker, maar bij vlagen toch echt te koel. De weg naar Paramaribo is geasfalteerd. Het is echter vreemd om te zien dat aan die weg totaal verschillende huizen staan. Het wisselt van een rieten hutje, naar krakkemikkige houten huisjes en voor de afwisseling een villa ertussen. En die zijn naar verhouding groot, heel groot. Wat verder heel opvallend is, is het enorme aanbod aan supermarktjes. Voor mijn gevoel is om de 300 meter wel een klein winkeltje te vinden. Het was trouwens nog wel eventjes zoeken naar ons appartementje. Het bleek niet aan de Via Bellalaan nr. 2 te zitten, maar aan de Aukalaan nr. 2. Ongeveer 100 meter verder. Bij aankomst werden we verwelkomt door andere studenten die boven ons wonen waarna vervolgens de verhuurster kwam om ons een kleine rondleiding te geven door de buurt. Het eerste geld is gepind, de eerste boodschappen gehaald, een plattegrond is gekocht en tot nu toe hebben we de warmte weten te doorstaan.

Uitzwaaifeestje II

Een bosje snoepjes, een van de vele snoeppakketten die ik heb gekregen. Deze is van eergisteren, maar ook gisteren tijdens mijn tweede uitzwaaifeestje voor de familie heb ik de nodige ´overlevingspakketten´ ontvangen. Waaronder een setje klompen met pindakaas, drop & Wilhelminapepermunt; een stapel tijdschriften; (zak)geld en twee poppetjes uit Guatemala die al mijn zorgen zullen wegnemen, een kleintje voor in mijn portemonnee en een grote voor onder mijn kussen. Zorgen hoef ik mij dus niet meer te maken en mocht ik ze toch krijgen dan zijn ze volgens de legende uit Guatemala de volgende morgen dus weer verdwenen :-)

Uitzwaaifeest

Gisteren was het zo ver, mijn eerste uitzwaaifeestje. Het was supergezellig en ik krijg sterk de indruk dat ze bang zijn dat ik ondervoed raak in Suriname, want ik heb hele kilo´s aan snoep meegekregen. Dat wordt de komende dagen flink door eten want het gaat nooit allemaal in mijn tas passen... Wat hoe dan ook mee gaat, is het boekje Maaike goes Suriname!!! dat ze voor mij in elkaar hebben gezet. Met lezen moet ik alleen nog wachten, dat mag pas als ik in het vliegtuig zit.
Vanavond komt mijn familie nog langs en dan is het echt aftellen.

De foto´s van gisteren en die ik allemaal nog ga maken, zijn in de rechterkolom te vinden. De link naar het webalbum is http://picasaweb.google.nl/maaike03/

Shoppen, Shoppen, Shoppen

Vandaag ben ik nogmaals met mijn moeder wezen shoppen voor Switi Sranang (Suriname). Want wat bleek, ik had de vorige keer toch nog niet alles... En zoals zo vaak als je gaat winkelen kom je met meer thuis dan de bedoeling was. Want die ene groene linnenbroek is toch wel erg handig en dat blousje staat er wel erg leuk bij, dat felgroene shirtje past ook nog wel in de tas (toch?) en een extra bikini is ook niet verkeerd...

Gaat misschien toch wel passen en meten en wegen worden...

De Harmonie

Dinsdagmiddag 14.15 uur, De Harmonie in Zwolle
"Zou het hem dan toch zijn?" vraag ik na ongeveer een kwartier wachten aan Suzanne. Toch maar eens vragen. Inderdaad de jongen die een paar tafeltjes verderop rustig zijn sigaretje zit te roken, blijkt Vejaas te zijn, onze persoonlijke Suriname-informant. Hij weet ons te vertellen dat ons Suriname-avontuur ons minstens vijf kilo gaat opleveren - dankzij de lekkere Surinaamse keuken, dat wij lek worden geprikt door de muggen, absoluut moeten gaan dansen, op moeten passen voor de mannen, maar vooral heel veel plezier zullen hebben. En over exact 13 dagen kan het grote avontuur beginnen.

En aan dat avontuur is een extra opdracht toegevoegd, schrijven voor PhotoQ.nl. Waar ik al eerder voor geschreven heb tijdens fotojournalistiek. De desbetreffende docent vroeg Suzanne & mij vandaag of wij het leuk vinden om vanuit Suriname berichten op het campusonderdeel te plaatsen. Jazeker! Dus straks ook informatie op het gebied van fotografie in Suriname op de site.